عيسی سحرخيز نماينده مديران مسؤول در هيأت نظارت بر مطبوعات در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری "ايلنا"، در ارتباط با ميزان مشاركت مردم در انتخابات مجلس هفتم گفت:

ما بايد دو فاكتور را در نظر بگيريم، يك مسئله اين است كه آيا ما يك انتخابات آزادی برگزار خواهيم كرد يا نه، يعنی مردم بايد به اين درك و اعتقاد برسند كه انتخابات آزادی خواهد بود و انتخاب كنندگان و انتخاب شوندگان هم بدون هيچ‏گونه محدوديتی در معرض افكار عمومی قرارگيرند و اين مردم هستند كه تعيين مي‏كنند چه كسانی وارد مجلس شوند يا نشوند.

اگر انتخابات آزادی داشته باشيم، طبيعتاً در ميزان مشاركت مردم نقش مستقيم دارد. آيا اين حس كه مجلس در رأس همه امور است، در دوران اصلاحات و در مجلس ششم به آنها دست داده است يا نه؟ در واقع اين مجلس است كه در نقش خانه ملت و در جايگاه نمايندگی مردم، تصميم مي‌‏گيرد كه آيا آن چيزی را كه مردم خواستند، تبديل به قانون شده و قابليت اجرا را به دست آورده است يا نه؟

مجلس وقتی قانونی را تصويب مي‏كرد و نگاهش به اصلاحات، ساختاری بود، اينها با دو سد عبور ناپذير شورای نگهبان و مجمع تشخيص مصلحت نظام برخورد مي‏كردند. اين قانون‏ها يا رد مي‏شدند يا در واقع مشمول مرور زمان مي‏شدند و هيچ كدامشان تصويب نمي‏شد.

اگر مردم به اين نتيجه برسند كه اين مجلس توانايی لازم و قدرت قانونگذاری ندارند، در صورت عدم توانايی مجلس، مردم اين امر را علی السويه مي‏دانند كه در انتخابات شركت كنند يا نكنند و ميزان مشاركت طبيعتاً افت پيدا مي‏كند. در كنار اين موضوع اين سوال پيش مي‏آيد كه اصلاحات در اين شش سال چه پيشرفت‏هايی داشته است؟ آيا اصلاحات از درون اصلاح پذير است يا نه؟ آيا خواسته‏ها و مطالبات مردم قابل تحقق است يا نيست؟ و در واقع چالشی كه بين نهادهای انتصابی و انتخابی وجود دارد، دست بالا را نهادهای انتصابی دارند يا انتخابي؟ اين عوامل روی رأی مردم و ميزان مشاركت‌‏شان اثر مي‏گذارد.
اگر مردم ببينند دو قوه مهم كه با رأی آنها انتخاب شده، در عمل دست بسته هستند و كاری از دستشان برنمي‏آيد و حتی خود آنها چه در سطح وزراء، معاونين وزرا و مديران ارشد قوه مجريه گروگان پرونده‏سازي‏هايی هستند كه بر عليه‏شان صورت گرفته و نتوانند حرفشان را بزنند و خواسته مردم را مطرح كنند، در واقع خودشان گروگان قوه قضائيه و كسانی هستند كه بر عليه‏شان پرونده سازي‏هايی خاصی صورت گرفته است.

قضاوت مردم اين نيست كه مجلس پيگير مطالباتش نبوده، بلكه مردم درك‌‏شان از ماجرا اين است كه ديگران از طريق قدرت و زور جلوی كار مجلس را گرفتند. مردم اين درك را دارند كه آنجايی كه بايد پيگيری اصلی مطالباتشان مثل كميسيون اصل 90 صورت مي‏گرفته، انجام گرفته است.

مجلس ششم يكی از بهترين مجالس قانونگذاری در تاريخ مجالس است. مردم مي‏بينند كه نمايندگان در جايگاه بيان، به خيلی از مباحث در نطق‏های پيش از دستور پرداختند. در نامه نگاري‏هايی كه كردند و در اعتراض‏هايی كه انجام دادند، خيلی حرف‏ها را زدند. پس از اين جايگاه مردم نقدی را بر مجلس ششم ندارند.

مردم اين نقد را به مجلس ششم دارند كه ديگران نمي‏گذارند مجلس كار خودش را انجام دهد. ديگران نمي‏گذارند نمايندگان وظيفه قانونی خودشان را انجام دهند و برای همين همه كارها گير كرده است و امكان پيشرفت اصلاحات و انجام يك اصلاحات ساختاری مسالمت آميز و درون‏زا منتفی شده است.