جميله كديور نماينده تهران در مجلس، در نطق پيش از دستور خود گفت:

گرچه هزينه خسارت‌های انسانی و مادی در زلزله اجتناب ناپذير است، اما عدم عبرت از حوادث گذشته، بی برنامگی در رابطه با آينده و اينكه در مقابل هر فاجعه چنان عمل كنيم كه گويی اولين و آخرين از نوع خود بوده، امری تاسف بار و تامل برانگيز است.

اين نخستين بار نبوده كه با چنين فاجعه‌ای (زلزله بم) رو برو شديم و قطعا آخرين مرتبه نيز نخواهد بود.

هر چند حماسه بزرگ حضور مردم در مساعدت و همدلی با‌ آسيب ديدگان زلزله افتخار آفرين است، ‌اما بهوش باشيم كه كاستي‌ها و آسيب های اساسي‌مان در قلمرو برنامه‌ريزی و كارآمدی پشت نقاب عاطفه، احساس و نجابت مردم پنهان نماند.

ضعف اطلاع رسانی به موقع به گونه‌ای بود كه ساعات طلايی امداد رسانی و نجات زير آوراماندگان را به تعداد زيادی از دست داديم، به گونه‌ای كه ساعت‌ها بعد از وقوع حادثه مردم و مسوولان در بی خبری كامل نسبت به اين فاجعه قرار داشتند.

عمده نگرانی در حال حاضر حول سه مساله‌ مهم است، يعنی در رابطه با نحوه ارسال سريع و توزيع صحيح كمك‌های مردمی در سراسر كشور در ميان زلزله زدگان، دوم مقابله با غارت گران اعم از غارتگران ميراث فرهنگی و اموال ومايحتاج عمومی مردم و سوم برخورد قاطعانه و جدی با اشرار و افراد سود‌جويی كه با بهره گيری از بی پناهی ضعيف ترين اقشار در پی قاچاق و فروش آنها برآمده‌اند.

وی ادامه داد : هرچند عمق فاجعه به حدی بوده، كه حتی با بهره گيری از امكانات بسيار پيشرفته نيز خسارت امری اجتناب ناپذير است؛ ولی واقعيت غير قابل انكار اين است كه با تدبير و مديريت سريع و صحيح و حضور به موقع مي‌توانستيم از حجم گسترده خسارت‌ها به ويژه خسارت‌های انسانی به ميزان وسيعی بكاهيم.

بپذيريم كه در برابر چشمان ناظران خارجی، زلزله بم تصويری از يك كشور فقير و عقب مانده را نشان داد.  كشوری كه حتی بيمارستان‌ها و ساختمان‌های مراكز خدمات زير بنايي‌اش هم استاندارد نيست و فرو مي‌ريزد.  راه دور نرويم، به اسلام شهر و اكبر آباد و قرچك برويم  ببينيم در كنار گوشمان مردم در خانه‌هايی زندگی مي‌كنند كه با هيچ ملاك ومعياری قابل ارزيابی برای حيات نيست، خانه‌های حلبی و مقوايی بر خاك كه با وزش بادی فرو مي‌ريزد.

 در دنيايی كه پيشرفته ترين فرودگاه‌ها را دو سه ساله مي‌سازند، ما بيست ساله نتوانستيم بسازيم و ترديدی نيست كه توسعه كشور بدون مشاركت گسترده و همه جانبه مردم ممكن نيست.

واقعيت اين‌ است كه انتخابات هفتمين دوره مجلس در شرايطی برگزار مي‌شود كه اعتماد عمومی آسيبی جدی وموثر ديده است.  با كمال تاسف بايد گفت، شيوه رفتار سياسی بخش‌هايی از حاكميت ضربه‌ای كاری به اعتماد عمومی وارد آورده است. اگر منشاء مشروعيت و مقبوليت و قدرت را از رای و حمايت مردم دانيم، نمي‌توانيم به رای و خواست مردم به عنوان زينت و دكور نگاه كنيم، يا آن را مطابق خواسته خود تغيير و تحويل و يا مصادره به مطلوب كنيم.

زبان قدرت، برتری جويی و تحكم، مردم را از دين و نظام فرار مي‌دهد و طبيعی است كه دين بدون حضور متدينين و نظام بدون پشتوانه ملی دوام پيدا نخواهد كرد.
 بدون ترديد حضور گسترده مردم در انتخابات مجلس هفتم به رغم تمام محدوديت ها و ضعف‌های موجود در پيشبرد توسعه امور تعيين كننده است.

از جمله مهمترين وظايف دولت ها تامين حداقل رفاه وآسايش، نظم و امنيت و حراست از حقوق اجتماعی و فردی افراد جامعه است. كاركردهای فوق الذكر محقق نمي‌شود مگر در سايه عزم و اراده همدلانه مجموعه قوای كشور و نهادهای حكومتی در جهت تامين اين اهداف از يك سو و وحدت و همبستگی اجتماعی از ديگر سو. مجموعه‌ای كه در دورن خود همواره دچار تنش والتهاب ها شده است و بخشی درصدد حذف و نفی بخش‌های ديگر است، نمي‌تواند موجد و موجب نظام و امنيت در جامعه باشد.

مداخله نهادهای عمومی در حوزه خصوصی افراد مخل امنيت روانی و ناقص حقوق طبيعی شهروندان است.  مرز مشخص اين در حوزه‌ و احترام به اين مرزبندی از سوی حكومت ضمانت مهمی برای حقوق اساسی شهروندان است.