متن دست نوشته‌ دكتر علی شريعتی به مناسبت بزرگداشت 16 آذر سال 1332 و شهادت سه تن از دانشجويان دانشكده‌ی فنی دانشگاه تهران:

«اگر اجباری كه به زنده ماندن دارم نبود، خود را در برابر دانشگاه آتش مي‌زدم ، همان‌جايی كه بيست و دو سال پيش ، « آذر » مان، در آتش بيداد سوخت، او را در پيش پای « نيكسون  قربانی كردند!

اين سه يار دبستانی، كه هنوز مدرسه را ترك نگفته اند، هنوز از تحصيلشان فراغت نيافته اند ، نخواستند - همچون ديگران - كوپن نانی بگيرند و از پشت ميزدانشگاه ، به پشت پاچال بازار بروند و سر در آخور خويش فرو برند. از آن سال، چندين دوره آمدند و كارشان را تمام كردند و رفتند، اما اين سه تن ماندند تا هر كه را می آيد، بياموزند، هركه را مي‌رود، سفارش كنند. آنها هرگز نمی روند، هميشه خواهند ماند، آنها « شهيد » ند.

اين « سه قطره خون » بر چهره دانشگاه ما، همچنان تازه و گرم است .كاشكی می توانستم اين سه آذر اهورائی را با تن خاكستر شده ام بپوشانم، تا در اين سموم كه می وزد، نفسرند! اما نه، بايد زنده بمانم و اين سه آتش را در سينه نگاه دارم.»