در آخرين روزهائی که گزارشگر آزادی بيان سازمان ملل در ايران بود و از اوين ديدن کرد و يا برخی زندانيان سياسی دوران اخير جمهوری اسلامی ملاقات کرد، خبرگزاری ايلنا با قديمی ترين و پرسابقه ترين زندانی سياسی ايران " علی عمويي" گفتگو کرد.

محمد علی عموئی که نزديک به 25 سال در زمان شاه و 13 سال در جمهوری اسلامی زندانی سياسی بوده در اين مصاحبه گفت:

مسئله زندانيان سياسی همواره يكی از موضوعات مهم در اين كشور بوده است، نه به دليل اينكه سرنوشت مبارزان سياسی چنين خواهد بود، بلكه به اين علت كه حقوق شهروندان در ارائه آرا و نظرياتشان تضييع مي‌‏شود.

متأسفانه امروز شاهد هستيم در نظامی كه قاعدتاً نبايستی زندانی سياسی داشته باشد، دائماً برتعداد زندانيان سياسی افزوده مي‌‏شود و آزادی اين زندانيان به خواست مشترك همه زندانيان سياسی تبديل مي‌‏شود.

عموئی در رابطه با تأثيرات سفر گزارشگر «آزادی بيان» سازمان ملل به ايران گفت: معتقدم حركت بخش‌‏های مختلف جامعه ما اعم از آزاديخواهان و روشنفكران بستر لازم را برای حمايت‌‏های موثر جهانی فراهم مي‌‏كند.

تجربه تاريخی نشان مي‌‏دهد كه هرگاه در كشور سكوت و سكون برقرار بوده است، اقدامات نهادهای جهانی و بين المللی نتوانسته موثر واقع شود.

عمويی که پس از کودتای 28 مرداد به اعدام محکوم شده بود و تنها در يک کارزار جهانی برای دفاع از زندانيان پس از کودتای سال 32 با يک درجه تخفيف به زندان ابد محکوم شد دراين مصاحبه همچنين گفت:

 ما همواره در طول مبارزاتمان خواهان اين امر بوده‌‏ايم كه اين نهاد جهانی بر روند اجرای حقوق بشر نظارت داشته باشد.

عمويی که خود در زندان جمهوری اسلامی، در دهه 60 در زندان اوين با نماينده وقت سازمان ملل "گالين دوپل" گفتگو کرده و جنايات لاجوردی و بازجوئی های هولناک زير شلاق و دستبند قپانی و شکنجه روحی خود را شرح داده بود، در ادامه اين مصاحبه به ايلنا گفت:

آنچه که آقای ليگابو با سفر به ايران بايد پيگيری کند خواست مشترك همه آزادي‌‏خواهان ايران بايد باشد.

 مسئله فقط آزادی زندانيان سياسی نيست، بلكه آزادی سياسی زندانيان نيز درچارچوب رعايت اصول حقوق بشر در كشور مي‌‏گنجد، چون در اين بخش است که علاوه بر مسئله زندانيان سياسی اصول ديگری هم مطرح است كه در ايران فراموش شده‌‏اند.

عموئی که خود يکی از بزرگترين قربانيان اعترافات زير شکنجه دهه هولناک 60 در زندانهای جمهوری اسلامی است، در پايان اين گفتگوی کوتاه، در رابطه با مسئله اعترافات زندانيان سياسی در زندان گفت:

امروز در كشور ما نه فقط مبارزان و فعالان سياسی، بلكه تمام مردم ايران واقفند كه هرگونه اعتراف و اظهار نظر در زندان هيچگونه ارزش و اعتباری ندارد و با توجه به تجربيات وحشتناكی كه در زندان دارم فكر مي‌‏كنم كه سلول انفرادی هم، بدون ترديد يك نوع شكنجه است.