روزهای سخت تنهائی. خیلی ها رفته اند. یا رخت سفر بسته اند و یا رخت از این دنیا برکشیده اند. گهگاه دوستان یکدل جمع می شوند اما کو پای رفتن و پیوستن؟ تجویدی سری می زند، نواب صفا هم؛ اما آنها نیز همانقدر دل شکسته اند که او. از این بستر به آن بستر، شب، روز می شود و روز، شب؛ اما دریغ از نسیمی که بوی جوی مولیان را آورد. شهریار زودتر از رهی معیری رفته بود. او از روز ازل دیوانه بود.

از دور و دورها نیز می آیند، یادها و نام ها، اما ای دریغ! در نگاهشان آن نوازش ها نیست، چشم خواب آلوده شان را مستی رویا نیست. ای وای، ابوالحسن ورزی؟! دریغ از درنگی بر ساز صبا و ضرب تهرانی. پیانوی مرتضی خان محجوبی و آرشه جنون گرفته برادرش، رضا. جای همه آنها را در آن سالهای تنهائی و بستر خفتگی همسرش گرفت. همان که درعکس بر بالین بنان نشسته است. وحالا! وای که بنان هم و...نیست.