سياوش كسرائی، در آستانه بستری شدن در بيمارستان قلب شهر "وين" پايتخت اطريش، يك شب شعر برگزار كرد. ميدانست و يا گمان برده بود كه اين آخرين شعر خوانی اوست؟ هيچكس نمی داند، اما آنگاه كه بغض او در بندهای پايانی شعر زيبای "باور" منفجر شد و اشك و آه همه را در آن سالنی كه نشسته بودند و كسرائی آرام و با مكث های ناشی از نارسائی قلبش برايشان شعر می خواند درآورد، همه در فكر فرو رفتند: اين آخرين شعرخوانی شاعری است كه اميد خود را به آينده هرگز از كف ننهاد؟

در فاصله هر شعر و يا دو شعری كه می خواند، به كناری می رفت و روی نيمكتی كه كنار تريبون بود، برای چند دقيقه ای می نشست. جمع در سكوت كامل اين دقايق انتظار را تحمل می كرد و با نگاه خويش از كسرائی می خواست تا به پشت ميكرفن بازگردد؛ و آنگاه كه نفسی تازه كرده و به پشت ميكرفن باز می گشت، مشتاقانه برايش كف می زدند. درست به سبك قهرمانان بزرگ مشت زنی جهان؛ و او. هر كلامش مشتی بود بر گونه آنها كه از شنل مندرس رضاخان، عبای استبداد دوخته و برتخت ولايت نشسته اند.

از آن شب شعری كه با اشك و آه همراه شد، شعر"باور" كه در آن كسرائی نمی توانست بغض خود را نگهدارد و به ياد همه گل هائی كه پيش و پس از كودتای 28 مرداد و پيش و پس از انقلاب 57 از كف داده بود گريست را از روی سايت "راه توده" يافته ايم كه شما هم می توانيد آن را گوش كنيد.

اينجا را كليك كنيد