ناكامی اصلاح طلبان در انتخابات اخير مجلس ايران و ورود اين كشور به عرصه تازه ای از چالشهای سياسی، نظرات گوناگونی در مورد آينده سياسی اين كشور برانگيخته است.

سايت فارسی بی بی سی در اين ميان، نظر تعدادی از صاحبنظران را در اين زمينه جويا شده است كه بتدريج در اختيارتان قرار داده می شود تا اگر شما هم نظری نسبت به ديدگاههای آنان داريد، بيان كنيد.

نوشته ای كه می خوانيد ديدگاه اليويه روا، پژوهشگر و صاحبنظر فرانسوی است.

"روا" از مديران مركز ملی پژوهشهای علمی فرانسه و از اساتيد دوره دكترای مدرسه عالی علوم اجتماعی و مؤسسه مطالعات سياسی دانشگاه پاريس در مطلبی كه بی بی سی از او منتشر كرد، انديشه های اصلاحی را در ايران ريشه دار ارزيابی كرد. او كه به زبان فارسی تسلط دارد و از متخصصان مسائل ايران است از سال 1984 به جرگه مشاوران وزارت خارجه فرانسه پيوسته است و در اين سالها مأموريتهايی از سوی سازمانهای بين المللی در افغانستان و تاجيكستان نيز به انجام رسانده است.

او می گويد:

دو نكته در مورد خاتمی وجود دارد:

يكی اينكه ممكن است استراژی خاتمی شكست خورده باشد اما عقايد او و همفكرانش از ميان نرفته است. خاتمی می خواست دوره انتقال به دموكراسی با نرمش بگذرد، يعنی می خواست هم با دموكراسی نوين كنار بيايد و هم با ارزشهای مذهبی. او از ارزشها حرف می زد و نه از احكام شريعت و به اسلام به عنوان ارزشی فرهنگی، مذهبی، عرفی و اخلاقی می نگريست. چنين نگاه و برداشتی از ميان نخواهد رفت.

نكته دوم اين است كه محافظه كاران نمونه و سرمشق قرار نمی گيرند.

در كشورهای اسلامی كسی به طرز فكر خامنه ای علاقمند نيست و كسی به او به عنوان رهبری كه ميان مسلمانان نفوذ مذهبی داشته باشد نگاه نمی كند، او فقط رهبری محافظه كار به شمار می آيد، مانند هر محافظه كار ديگر. اين در حالی است كه جنبش اصلاح طلبانه مذهبی در ايران تأثير زيادی در ديگر كشورهای اسلامی بر جای گذاشته است. حتی در ميان مسلمانان اروپا هم با اينكه به دليل كم بودن شمار مسلمانان ايرانی ميان آنان، كمتر به ايران اهميت داده می شود اما بحث در مورد ايران تأثير زيادی بر روشنفكران مسلمان اروپا گذاشته است. از جمله اين تأثيرها گرايشی است كه به نظر من به غلط آن را ليبراليسم اسلامی می نامند و تحت تأثير زياد بحثهای سياسی فلسفی در ايران قرار دارد.