دفاع همه جانبه مقام رهبری از آقای احمدی نژاد ودولت وی در
ديدار با ائمه جمعه كه نسبت به وضعيت آقای خاتمی ودولتش
قابل مقايسه نبود، به بحث درباره نحوه تعامل با حكومت
يكدست دامن زد. بسياری از اصلاح طلبان معتقدند بهتر است
برای تحقق شعار‌ها و وعده‌های حكومت يكدست و دولت جديد به
آن فرصت داد و در اين زمينه سكوت كرد ولی در مورد چند
مساله خاموش ننشست:
1. بدعت‌های اقتدارگراها مانند
سه مجلسی كردن
نظام حقوقی كشور(مجلس شورا، شورای نگهبان ومجمع تشخيص
مصلحت) با تصويب سياست‌های كلان،بدون آن كه مجلس قانون
مربوط به سياست‌های كلان را به تصويب رسانده باشد.
2. نقض حقوق مدنی، سياسی و اجتماعی شهروندان(مثل وضعيت
آقای گنجی وساير زندانيان سياسی، احضار فعالان سياسی و
دانشجويی و...).
3. اتهامات مستقيم احمدی نژاد، وزاريش وراهيافتگان مجلس به
اصلاح طلبان (مانند اتهامات وزير كنونی ارشاد به مسولان
سابق آن وزارتخانه) وتصميمات اشتباه آنان.
4. ماجرا جويی در عرصه بين المللی كه می‌تواند موجب تحريم
جهانی عليه ايران شود يا كشور را وارد چالش‌های خطرناك
كند.
اكثر اصلاح طلبان معتقدند نبايد در مورد سياست‌های غلط
حكومت يك دست سكوت كنند تا اقتدارگراها اجازه نابودی
دستاوردهای دولت اصلاحات ونيز ازبين رفتن موقعيت ممتاز
كشور را بدست نياورند. به عبارت روشن نه سكوت ونه كارشكنی
وغر زدن، بلكه دادن فرصت تحقق وعده‌ها به اقتدار گراها و
نقد بدعت‌ها، اقدامات غير قانونی و اتهامات خطرات ناشی از
ماجراجويی احتمالی حكومت يكدست
الزامی است.
