سالن‌های موسيقی يكی بعد از ديگری خود را به دست كلنگ تعميرات می‌سپرند. حالا اين بهانه‌ای شده برای لغو كنسرت‌هايی كه قرار بود در اين سالن‌ها برگزار شود. برنامه‌هايی كه تمام مقدمات آن انجام شده: از دوندگی برای گرفتن مجوز گرفته تا انتظار برای اجرا، انجام تبليغات و چاپ بليت و بروشور و بعد ناگهان بهم خوردن همه چيز، درست چند ساعت قبل از فروش بليت و يكی دو روز قبل از اجرا.

كنسرت گروه شاهو در تالار وحدت به دليل تعميرات در اين تالار لغو  و به سالن رودكی منتقل شد. در حالی كه قراردادی كه بين اين گروه و بنياد رودكی برای اجرای برنامه بسته شده، بدون تغيير باقی ماند. اين يعنی ضرر. يعنی اينكه فروش بليت كمتر، پرداخت درصد بيشتر به بنياد رودكی و از بين رفتن بخشی از اعتبار گروه كه در تبليغاتی كه بيشتر به شيوه قديمی و دهان به دهان انجام می‌‌گيرد تصحيح‌پذير نيست.

گروه زهی پارسيان نيز كه كنسرتش در تالار شهيد آوينی دانشگاه تهران درنظر گرفته شده بود لغو شد. به دليل اينكه اين سالن هم در دست تعمير است. انگار فرصت يك ماهه ماه رمضان كه مصادف است با تعطيلی برنامه‌های موسيقی كافی نبود تا مديران تالارها از كلنگ‌زنی فارغ شوند. نكند اين كلنگ‌زدن‌ها بهانه‌ هستند؟ زمانی اين شك بيشتر می‌شود كه بدانيم گرفتن مجوز بدون تعيين زمان اجرا و مكان آن امكان‌پذير نيست. مگر تالاری مثل وحدت كه برنامه‌هايش از چند ماه پيش مشخص است، می‌تواند ناگهانی به دست تعمير سپرده شود و برنامه حساب شده برنامه‌ريزانش را به هم بريزد؟

حالا بايد اميدوار باشيم كه كنسرتهای ديگر به اين سرنوشت دچار نشوند.