هلاكت است
نه شهادت
جميله كديور

سخنان آقای احمدی نژاد بازتاب‌های گسترده و بسيار تندی را در پی داشته و دارد. آخرين نمونه آن اظهارات كوفی عنان دبير كل سازمان ملل متحد بود. نخستين پرسشی كه در رابطه با اظهارات ايشان به نظر می‌رسد، اين است كه آيا ايشان همه جوانب و لوازم اين سخنان را سنجيده و پيش بينی كرده است، يا صرفا برای مصرف داخلی اين سخنان گفته شده؟ آيا مشاورينی دلسوز وجود ندارند تا حساسيت‌های اظهار نظرهای رئيس دولتی در قد و قامت ايران را به ايشان يادآوری نمايد؟
با توجه به فضای بعد از انتخابات، شايد بتوان تنها يك دليل يا علت را برای اين سخنان در شرايط فعلی ايران و منطقه مطرح كرد؛ آنهم اين است كه چون به زعم آقايان قرار است امام زمان عليه السلام در همين يكی دو سال آينده ظهور كنند، اوضاع جهان به هم می‌خورد و آمريكا و اسراييل از نقشه محو می‌شوند. همان افرادی كه در شهرداری راه ورود امام زمان به ايران را می‌خواستند باز سازی كنند ،لابد حالا در تدارك امر تازه‌ای هستند .

هر چند كه در اخبار آمده است، شيعيان بر حذر شده اند برای ظهور وقتی تعيين كنند و امام زمان به نايب خاص اش علی ابن محمد سيمری گفته اند: كسانی كه برای ظهور وقت تعيين می‌كنند، دروغ گو هستند!

به نظرم چنين اظهار نظرهايی بحران ساز است و هزينه بحران سازی‌هايی از اين دست را در درجه اول بايد امام زمان بدهد و پس از آن مردم. مگر مدتی پيش امام جمعه موقت محترم در تهران(جنتی) آرزو نمی كرد كه باب شهادت دو باره باز شود؟

اما اين ماجراجويی‌ها شهادت طلبی نيست، هلاكت، بر مبنای جهالت است . برباد دادن سرمايه‌های ملی و مردمی و هزينه كردن به نام دين است.

دولتی كه از معرفی كردن وزرای كليدی اش مثل نفت و آموزش و پرورش عاجز مانده ، بهتر است اول خود را سر و سامان بدهد تا آمادگی تغيير جهان را پيدا كند و بعد به ديگران بپردازد و بهتر است به فكر حفظ دوستان انگشت شمارش باشد تا گسترش دشمنان رو به فزونی اش.