چهار شنبه، شانزدهم شهريور ماه 1384
وبلاگ
5 ساله شد

hadim

امروز روز تولد اولين صفحه وبلاگ فارسی است. به لطف اعجوبه ارتباطات در اين قرن، فكر نمی‌كنم فاصله چندانی را از متقدمين غربی اين فن داشته باشيم. اگر موهبت ديگری بود حتما بايد به شكرانه‌اش دعا برجانش می‌كرديم يا اگر فوت كرده بود آرزوی باريدن نور به قبرش را می‌داشتيم. من نمی دانم مبدع اين فن چه كسی بود ولی هر كه بود شايد بتوان گفت بزرگترين خدمت در دنيای مجازی را انجام داده است.

بياييد با ذهن اقتصادی به اين پديده بنگريم. من و يا هر وبلاگ نويس ديگری در روز يا هفته چند ساعت وقت می‌گذاريم تا مطلبی را تايپ و آماده انتشار در وبلاگ بكنيم. بر اين زمان‌ها اضافه كنيد نياز به خواندن ديگر وبلاگ‌ها، نظر دادن در وبلاگ‌ها. می‌دانيد كه صرف چنين وقتی هم مستلزم پرداخت هزينه از جيب است و هم اين كه برنامه ريزی زمانی می‌خواهد. اكنون در مقابل اين سرمايه‌گذاری چه سودی برده‌ايم؟

خودم را می‌گويم. جدای از دوران سرگردانی در وب و اسباب كشی‌های چندين و چند‌باره، حالا كه مستقر شدم و مداوم يك سالی است كه می‌نويسم، وقتی به گذشته ام نگاه می‌كنم از اين روند خشنود می‌شوم. ديد بهتر و گسترده يافتن، لمس كردن جهان و دستيابی به اطلاعات و آگاهی‌ها به دور از امپراتوری‌های رسانه‌ای چه در داخل و چه در خارج از كشور و از همه مهمتر دموكرات‌تر شدن از جمله مزايای اين سرمايه‌گذاری است.

وبلاگ می‌نويسم، پس هستم.

اعتماد به نفس بهترين دستاورد وبلاگ‌نويسی برای من بوده است. اگر در نوشتن تكلف و حجب و حيای نا‌مربوط كنار گذاشته شود، حتما تاثير خود را در رفتار آدمی می‌گذارد. حتما می‌دانيد كه اثر انگشت هر انسان منحصر به اوست . اين خاصيت در عنبيه چشم هم وجود دارد. اما به نظر من در وبلاگ‌ها هم اين خاصين تكرار شده. وبلاگ هر نفر منحصر به او و انعكاس اوست. ما به دورانی خواهيم رسيد كه حيات تنها محصور در دنيای خاكی نخواهد بود بلكه حيات در عرصه مجازی به موازات دنيای حقيقی پيش خواهد رفت و شهروند بودن و شبكه وند بودن ملازم هم خواهند شد.

سامرست موآم می‌گويد:"برای نوشتن سه قانون هست. بدبختانه كسی نمی‌داند اين سه قانون چيست." وبلاگ نويسی هم قانون خاص خودش را دارد. قانونش بی‌قانونی است. شايد بی‌نظمی و بی‌مبالاتی باشد، اما مهم اين است كه وبلاگ جز فرديت و ملك خصوصی شبكه‌وند است. من در وبلاگ نويسی آزادم. اين آزادی مرزش آزادی ديگران است و عدالت. عدالت نيست اگر آزادی من اسارت ديگری را به همراه داشته باشد.

كسی منكر آفات و آسيب‌های دامنگير سايبر اسپيس نيست اما مهم آن است كه برايند و يا همان جمع جبری نيكی‌ها و بدی‌هايش ميل به سمت مثبت داشته باشد.