پس از يورش به خوابگاه دانشجويان

نامه كودتائی 1378 قاليباف

رياست محترم جمهوری حضرت حجت‌الاسلام ‌والمسلمين جناب آقای سيدمحمد خاتمي
جريان‌های معاند با انقلاب گستاخ‌تر و در مقابل آن، مدافعان انقلاب محافظه‌كارانه و با دلزدگی توأم با نااميدی، هر روز تحقير شده و به ثمره‌ی اين همه خون نگريسته و انگشت خود را با تاسف و تاثر مي‌گزند.

جناب آقای رئيس‌جمهور، حمله به كوی دانشگاه همان‌طوری كه رهبر بزرگوار و مظلوم اين انقلاب فرمودند امری ناپسند، زشت و بد بود و علي‌رغم اين‌كه سخت‌ترين و تندترين برخوردها با آن انجام پذيرفت اما همه‌ی مردم به دليل ناپسندی عمل انجام شده اين برخوردها را پذيرفته و بر آن صحه گذاردند، اما سؤال مهم و پرابهام اين است كه آيا فاجعه فقط
همين بود؟

صرفاً همين موضوع قابل پيگيری و توجه و اعتراض و تحصن است كه چند وزير به خاطر آن استعفا دهند، شورای امنيت تشكيل جلسه بدهد و گروه تحقيق تشكيل گردد، اما آيا حرمت‌شكنی و توهين به مبانی اين نظام، تاسف و پيگيری ندارد؟ آيا حريم ولايت فقيه كم‌تر از كوی دانشگاه است؟ آيا حريم امام، آن انسان كم‌نظير، كم‌تر از جسارت به يك دانشجو است؟ آيا چند روز امنيت كشور را دچار اخلال كردن و به هر مؤمن و متدين حمله كردن و آتش زدن فاجعه نيست؟ آيا زير سئوال بردن جمهوری اسلامی، اين يادگار ده‌ها هزار شهيد و شعار عليه آن دادن فاجعه نيست؟

جناب آقای خاتمی، چند شب پيش وقتی گفته شد عده‌ای با شعار عليه رهبر معظم انقلاب به سمت مجموعه‌ی شهيد مطهری در حركت‌اند، بچه‌های كوچك ما در چشم ما نگريستند، انگار از ما سؤال مي‌كردند غيرت شما كجا رفته است؟

جناب آقای رئيس‌جمهور، امروز وقتی چهره‌ی رهبر معظم انقلاب را ديديم مرگ خودمان را از خداوند طلب كرديم چون كه كتف‌هايمان

بسته است و خار در چشم و استخوان در گلو بايد ناظر پژمرده شدن نهالی باشيم كه حاصل 14 قرن سيلی و زجر شيعه و اسلام است.

جناب آقای خاتمی، شما خوب مي‌دانيد، در عين توانمندی به‌خاطر مصلحت‌انديشی دوستان ناتوانيم. چه كسی است كه نداند امروز منافقين و معاندين دسته دسته به نام دانشجو به صف اين معركه مي‌پيوندند و خودي‌های كينه‌جو و منفعت‌طلب كوته‌نظر آتش‌بيار آن شده‌اند و برای تهييج آن، از هر سخن ونوشته‌ای دريغ نمي‌كنند؟

جناب آقای خاتمی، تا كی با اشك بنگريم و خون دل بخوريم و با هرج و مرج و توهين، تمرين دموكراسی كنيم و به قيمت از دست رفتن نظام صبر انقلابی داشته باشيم؟ جناب آقای رئيس‌جمهور، هزاران خانواده‌ی شهيد و جانباز و رزمنده به شما رأی دادند كه رأی آن‌ها مدال سينه شماست. آن‌ها از شما انتظار برخورد منصفانه با اين مسائل را دارند و ما امروز رد پای دشمن را در اين حوادث به خوبی مي‌بينيم و قهقهه‌ی مستانه را مي‌شنويم. امروز را دريابيد كه فردا خيلی دير است و پشيمانی فردا غيرقابل جبران است. سيد بزرگوار، به سخنرانی به ظاهر دوستان و خودي‌ها در جمع دانشجويان بنگريد، آيا همه‌ی آن گفته‌ها تشويق و ترغيب به هرج و مرج و قانون‌شكنی نيست؟

آيا معنای سال امام (ره) همين بود؟ آيا به همين صورت مي‌توان ميراث گرانبهای او را حفظ كرد و آيا بي‌توجهی تعداد اندكی به نام حزب‌الله مجوزی است برای شكستن سر هر متدين و هتك حرمت آن؟

جناب آقای خاتمی، رسانه‌ها و راديوهای دنيا را بنگريد، آيا صدای دف و دهل آن‌ها به گوش نمي‌رسد؟

جناب آقای رئيس‌جمهور، اگر امروز تصميم انقلابی نگيريد و رسالت اسلامی و ملی خودتان را عمل نكنيد، فردا آن‌قدر دير و غيرقابل جبران است كه قابل تصور نيست.
در پايان با كمال احترام و علاقه به حضرت‌عالی اعلام مي‌داريم كاسه‌ی صبرمان به پايان رسيده و تحمل بيش از آن را در صورت عدم رسيدگی، بر خود جايز نمي‌دانيم.
فرماندهان و خدمتگزاران ملت شريف ايران در دوران دفاع مقدس: غلامعلی رشيد ـ عزيز جعفری – محمد باقرقاليباف ـ قاسم سليمانی ـ جعفر اسدی ـ احمد كاظمی ـ محمد كوثری ـ اسدالله ناصح ـ محمد باقری ـ غلامرضا محرابی ـ عبدالحميد رئوفي‌نژاد ـ نورعلی شوشتری ـ دكترعلی احمديان ـ احمد غلامپور ـ‌ يعقوب زهدی ـ نبي‌الله رودكی ـ علی فدوی ـ غلامرضا جلالی ـ امين شريعتی ـ‌ حسين همدانی ـ اسماعيل قاآنی ـ علی فضلی ـ‌ علی زاهدی ـ مرتضي

قربانی.

 (نقل از سايت راه توده)