|
سایت خبر رسانی "جماران" که عمدتا اخبار مربوط به روحانیون
مقلد و طرفدار آیت الله خمینی و سکاندار جمهوری اسلامی در
دوران ایشان را انعکاس می دهد، بمناسبت سالروز صدور بیانیه 8
ماده ای آیت الله خمینی و ضرورت حاکمیت قانون مصاحبه ای کرده
است با آیت الله صانعی. این فرمان پس از یک دوران خونین انفجار
و ترور و اعدام، در سال 1361 صادر شد و آیت الله صانعی برای
اجرای این فرمان به حکم آیت الله خمینی دادستان کل جمهوری
اسلامی شد. گرچه اکنون شیخ محمد یزدی که در زمان رهبری آقای
خمینی به حساب نمی آمد، با حمایت علی خامنه ای حکم لغو مرجعیت
برای صانعی صادر کرده است!
آیت الله صانعی در این مصاحبه به نکات مهمی اشاره می کند که
خواندن آن حال و فضای سالهای اولیه تاسیس جمهوری اسلامی را
نشان میدهد. یعنی پس از دوران اعدام های گسترده در زندان اوین
و انفجارها و ترورهای کور مجاهدین خلق که پس از اعلام قیام
مسلحانه توسط رهبری این سازمان شروع شد. در همین ارتباط متن
پیام را نیز در
اینجا
می توانید بخوانید.
آیت الله صانعی که در آن زمان دادستان کل کشور شده بود با
صراحت می گوید که دست های پنهان در حاکمیت، حتی در زمان آیت
الله خمینی مانع اجرای این فرمان شدند.
متن این مصاحبه را به نقل از سایت جماران در ادامه میخوانید:
امام
در این فرمان بیش از هر چیز دیگری به حریم خصوصی تاکید دارد من
می خواهم به این مساله بپردازیم حریم خصوصی در اندیشه امام که
از اسلام ناب محمدی اتخاذ شده، چه جایگاهی دارد؟ در حقوق مدرن
به حریم خصوصی خیلی اهمیت می دهند امام چه نگاهی به این مقوله
دارند؟
ببینید
شما راجع به مساله حریم خصوصی فرمودید که امام عنایت دارد و به
آن تکیه دارد. لکن قبل از اینکه من به این مساله بپردازم باید
بگویم بیشترین ارزش را برای حریم خصوصی، کسانی قائل هستند که
در حریم خصوصی خودشان دخالت شده باشد و اساسا کل امور اینگونه
است. پیامبر اسلام یتیم بوده تا بداند این کسانی که دستشان از
همه جا کوتاه است چه رنجی می کشند و چه باید برایشان کرد.
پیامبر هم پدر را از دست می دهد و هم مادرش را و هم جدش را و
هم عمویش را و می شود یک آدم بی پناه ،اصلا یتیم در لغت یعنی
کسی که دستش از همه جا کوتاه است. او بهتر می تواند رنج را
بفهمد فلذا خدا پیامبر را یتیم قرار داده است. تاکید شده
مسلمانان روزه بگیرند تا آدمهایی که همیشه سیرند درد گرسنگی
گرسنگان را بفهمند.
امام در حریم خصوصی خود بیشترین رنج را دیده است در 15 خرداد
42 شب به خانه اش حمله کردند و او را از خانه اش بردند و یا در
جریان بعدی در 13 آبان ایشان را در منزلش دستگیر کرده و بردند.
امام همیشه در درسهایشان هم به حریم خصوصی عنایت داشتند و می
فرمودند که اگر کسی چشمانش را به عنوان خیانت به دیگران خیره
کند، ظلم کرده است. پس یکی از اسرار عنایت امام به حریم خصوصی
این بود که خودش درباره حریم خصوصی خود صدمه دیده بود. دیگر
اینکه در بینش فقهی و اسلامی امام که همان بینش به عنوان
جمهوری متبلور شد، حریم خصوصی مردم اهمیت فراوان دارد. جمهوری
یعنی اینکه توده مردم نظر بدهند امام به مردم عنایت داشته و به
حقوق آنها توجه داشته است. حقوق خصوصی یکی از حقوق اولیه انسان
است و حیات و حق مسکن و حق آزادی بیان، حقوق خاصی دارد. امام
فرمود جمهوری یعنی اینکه مردم رای بدهند و واقعا آزادانه رای
بدهند و بعد در چارچوبه این جمهوری، قوانین اسلام پیاده شود.
عقیده امام این بود قوانین اسلام می تواند مصوبات جمهوری را
تایید کند و به نتیجه برساند. البته این سوال مطرح است که چرا
امام مساله مجمع تشخیص را مطرح نمود، برای اینکه کشور درگیر
جنگ بود و جامعه آن روز جامعه ای نبود که امام بتواند آن حرفها
را بزند. مثلا امام زمانی دو تا مساله مطرح کرد یکی راجع به
شطرنج و دیگری راجع به مساله منابع زیرزمینی که بخاطر همین دو
مساله، با امام (سلام الله علیه) چه ها نکردند.
شرایط آن دوران غیر از امروز است که بنده می نشینم و مسائلی را
بیان می کنم که دانشجوی دکتری حقوق می گوید حداقل200 مورد
فتوای متفاوت با دیگر فتاوای مراجع فعلی صادر کرده اید. دارم
می گویم و منتشر می شود و طرفدار هم دارد و لذا با آن دشمنی هم
می شود. اما درسالهای اول انقلاب شرایط مثل امروز نبود
همانگونه که امام در مسأله ای در مورد طلاق پس از بیان نظر خود
می فرماید«و اگر جرأت بود مطلب دیگری بود که آسانتر است» اما
امروز بنده به عنوان شاگرد امام دارم این حرفها را می زنم و
جرات آن را هم دارم و طرفدار هم دارد.»
عنایت امام به حریم خصوصی بر اساس برداشت او از اسلام بود برای
اینکه می دید که فقه اسلامی درباره لص چه می گوید در اسلام حکم
کسی که به خانه کسی حمله کند و چشمش به خانه کسی باشد و امنیت
مسکن فردی را تضییع کند معلوم است. بنده نظر امام را بالاتر می
یابم در حریم خصوصی مخصوصا نسبت به مسکن مسائل جدی مطرح است.
از عبارات امام اینچنین برداشت می شود که هیچکس حتی قاضی هم حق
ندارد دستور ورود به خانه کسی را صادر کند. از عبارات امام
استفاده میشود حتی قوه قضاییه هم حق ندارد دستور ورود به خانه
افراد را بدهد. در بند 6 می نویسند « هیچ کس حق ندارد به خانه
یا مغازه و یا محل کار شخصی کسی بدون اذن صاحب آن ها وارد شود
یا کسی را جلب کند یا به نام کشف جرم یا ارتکاب گناه تعقیب و
مراقبت نماید و یا نسبت به فردی اهانت نموده و اعمال غیر
انسانی ـ اسلامی مرتکب شود, یا به تلفن یا نوار ضبط صوت دیگری
به نام کشف جرم یا کشف مرکز گناه گوش کند
»
استثنا ندارد نمی گوید مگر با حکم قاضی. تاکید می کند؛ هیچکس.
امام ادامه می دهد: « یا برای کشف گناه و جرم هر چند گناه بزرگ
باشد, شنود بگذارد و یا دنبال اسرار مردم باشد و تجسس از
گناهان غیر نماید یا اسراری که از غیر به او رسیده ولو برای یک
نفر فاش کند. » اگر امام مدعی بود که اسلام می تواند جامعه را
اداره کند مقصود او این اسلام است که می گوید امروز خیلی از
این مسائل در دنیا بصورت قانون است. اگر کسی بخواهد کنترل کند
و نوار گوش کند و شنود کند، در دنیا اعتراض شدیدی است که امام
هم درباره آن سخن می گوید، اینها همه اسلام است « تمام این ها
جرم و گناه است و بعضی از آن ها چون اشاعه فحشا و گناهان از
کبائر بسیار بزرگ است و مرتکبین هر یک از امور فوق مجرم و
مستحق تعزیر شرعی هستند و بعضی از آن ها موجب حد شرعی می باشد.
»
این بطور کلی حقوق همه افراد است و هیچ قیدی به آن نخورده است،
قید نخوردن در کلمات امام بر اساس متن روایات و متن موازین
اسلام است و امام چیزی از خودش نگفته است . همه اینها را می
شود در متون فقهی کشف کرد و برای آن دلیل فقهی آورد. این
فرمان، قید نخورده «هیچکس» یک اصطلاح عام است یعنی هیچکس حق
ندارد نه عالم نه مجتهد نه قاضی نه ولی فقیه و نه کارگر جزء و
هیچکس دیگر. این هیچکس هیچ قیدی نخورده است امام نگفتند مگر با
حکم قاضی.
اما در جای دیگر استثنائاتی آورده است. امروزه بیشتر به آن
استثنائات اشاره می شود.
جالب این است که قید در بند هفت بیان شده است. باز تاکید می
کند «آن چه ذکر شد و ممنوع اعلام شد, در غیر مواردی است که در
رابطه با توطئه ها و گروهک های مخالف اسلام و نظام جمهوری
اسلامی است که در خانه های امن و تیمی برای براندازی نظام
جمهوری اسلامی و ترور شخصیت های مجاهد و مردم بی گناه کوچه و
بازار و برای نقشه های خراب کاری و افساد فی الارض اجتماع می
کنند و محارب خدا و رسول می باشند»
فقط یک استثنا دارد و آن خانه های تیمی است که بطور مسلحانه
برای براندازی تلاش می کنند. این خانه ها، نه خانه بنده، نه
خانه جنابعالی نه خانه فلان مهندس و نه خانه فلان وزیر و نه
خانه فلان عالم. بطورکلی هیچکس نباید وارد هیچ خانه ای شود مگر
این خانه ها.
حتی درباره این افراد مسلح هم دستوراتی دارند: « با آنان در هر
نقطه که باشند و هم چنین در جمیع ارگان های دولتی و دستگاه های
قضائی و دانشگاه ها و دانشکده ها و دیگر مراکز با قاطعیت و شدت
عمل ولی با احتیاط کامل باید عمل شود, لکن تحت ضوابط شرعیه و
موافق دستور دادستان ها و دادگاه ها, چرا که تعدی از حدود
شرعیه حتی نسبت به آنان نیز جایز نیست، چنان چه مسامحه و سهل
انگاری نیز نباید شود.
»
باز قید احتیاطِ کامل حتی درباره توطئه گران مسلح آمده است.
تعدی از حقوق شرعیه جایز نیست نمی شود افراد را داخل زندان
کرد، بگونه ای که هوا به او نرسد. نمی شود فرد را چنان حبس کرد
که حقوق اولیه او نقض شود. در احکام زندان، زندانی فقط زندان
است نه کسی که از حقوق اولیه هم برخوردار نباشد. بهداشت او
باید رعایت شود سلامتی او باید رعایت شود. در روایتهایی آمده
که اگر بناست یک فردی اعدام شود، شب قبلش به او غذا داده شود و
در روایت دیگر هست که باید از هوا و غذا استفاده کند و با او
باید مدارا کرد ولو فردا محکوم به مرگ است. معنی ندارد کسی را
در سلول قرار بدهیم و در آن سلول هوا نباشد. به نظر بنده سلول
هایی که امروز در برخی جاها رایج است ، هیچکدام جواز شرعی
ندارد. اگر سلول به این معنا باشد که زندانی چند روزی با کسی
ارتباط نداشته باشد یک حرفی است ولی انفرادی طولانی مدت به علت
آنکه روانشناسان آن را نوعی شکنجه می دانند به نظر اینجانب باز
جواز شرعی ندارد اما اینکه در سلول قرآن به او ندهیم و روزنامه
به او ندهیم و اگر مریض شد به دکتر نبریم، این سلول نیست. در
دوره های پیشین آقایان در زندان کتاب می نوشتند از زمان شهید
اول گرفته که لمعه را در زندان نوشت درحالی که فقط کتاب مختصر
النافع داشت تا امام که در ترکیه تحریر الوسیله را نوشت در
حالی که نزد او نبود جز مکاسب و کتاب وسیله. دیگر بزرگان هم
همینطور مثلا جناب آیت الله هاشمی رفسنجانی تفسیر راهنما را در
زندان نوشت. امام در قسمتی دیگر در ارتباط با محدوده برخورد می
فرماید: « « و در عین حال مأمورین باید خارج از حدود مأموریت
که آن هم منحصر است به محدوده سرکوبی آنان حسب ضوابط مقرره و
جهات شرعیه, عملی انجام ندهند.» می گوید شکستشان بدهید، نه کار
دیگر.
غیر از شکست نباید شکنجه کرد و کار دیگری کرد.
«
مؤکداً تذکر داده می شود که اگر برای کشف خانه های تیمی و
مراکز جاسوسی و افساد علیه نظام جمهوری اسلامی از روی خطا و
اشتباه به منزل شخصی یا محل کار کسی وارد شدند و در آن جا با
آلت لهو یا آلات قمار و فحشا و سایر جهات انحرافی مثل مواد
مخدره برخورد کردند حق ندارند آن را پیش دیگران افشا کنند, چرا
که اشاعه فحشا از بزرگ ترین گناهان کبیره است» ما باید اینها
را نقل کنیم، اینها را باید برای دنیا نقل کرد تا هم به اسلام
خدمت شود هم به مردم خدمت شود و هم جلوی مفاسد گرفته شود.
«هیچ
کس حق ندارد هتک حرمت مسلمان و تعدی از ضوابط شرعیه نماید.»
مسلمان در کلمات امام از باب متعارف است وگرنه معیار انسان است
و کرامت او بنابراین حق هتاکی به هیچکس را ندارند حرمت همه
آنهایی که در حقوق با انسان ها قرار داد، دارند و با هم زندگی
می کنند، را نمی توان هتک نمود. حالا حتی اگر تنها به مسلمان
اکتفا کنند و بگویند امام فرمودند مسلمان. ولی باز می بینیم به
دانشمندان،وزرا، علما، یاران امام و حتی نوه امام بی احترامی
می کنند گویا اینها را مسلمان نمی دانند.
«
فقط باید به وظیفه نهی از منکر به نحوی که در اسلام مقرر است
عمل نمایند و حق جلب یا بازداشت یا ضرب و شتم صاحبان خانه و
ساکنان آن را ندارند و تعدی از حدود الهی ظلم است و موجب تعزیر
و گاهی تقاص می باشد. و اما کسانی که معلوم شود شغل آنان جمع
مواد مخدره و پخش بین مردم است, در حکم مفسد فی الارض و مصداق
ساعی در ارض برای فساد و هلاک حرث و نسل است و باید علاوه بر
ضبط آنچه از این قبیل موجود است آنان را به مقامات قضائی معرفی
کنند. و هم چنین هیچ یک از قضات حق ندارند ابتدائاً حکمی صادر
نمایند که به وسیله آن مأموران اجرا اجازه داشته باشند به
منازل یا محل های کار افراد وارد شوند که نه خانه امن و تیمی
است و نه محل توطئه های دیگر علیه نظام جمهوری اسلامی, که صادر
کننده و اجرا کننده چنین حکمی مورد تعقیب قانونی و شرعی است.
»
اگر این فرمان هشت ماده ای اجرا شود مملکت مدینه فاضله می شود،
چرا که رعایت حقوق بشر در این فرمان نهفته است
.
امام در بند آخر می نویسد: « باید ملت از این پس که حال
استقرار و سازندگی است احساس آرامش و امنیت نمایند و آسوده
خاطر و مطمئن از همه جهات به کارهای خویش ادامه دهند و اسلام
بزرگ و دولت اسلامی را پشتیبان خود بدانند و قوه قضائیه را در
دادخواهی ها و اجرای عدل و حدود اسلامی در خدمت خود ببینند و
قوای نظامی و انتظامی و سپاه پاسداران و کمیته ها را موجب
آسایش و امنیت خود و کشور خود بدانند. » اینچنین می شود که ده
میلیون نفر امام را تشییع کردند چون از رفتار او رضایت داشتند.
اینکه آیا الان هم مردم اینقدر راضی هستند باید آزادی باشد تا
ببینیم که اینچنین هست یا نه.
همانطور که گفتید همه این فرمان به توطئه قید می شود. توطئه
چیست؟ امروزه خیلی ها به این واژه تکیه می کنند.
توطئه یعنی براندازی یعنی اینکه عده ای بنشینند و تصمیم بگیرند
با توسل به اسلحه براندازی کنند، از دیدگاه امام، نشستن و
تصمیم گرفتن برای عوض کردن وزیر ،این توطئه نیست. اینکه عده ای
دور هم جمع می شوند و درباره برگزاری انتخابات حرف بزنند،
توطئه برای براندازی نیست. توطئه یعنی اینکه عده ای بخواهند کل
این نظام را با اسلحه از بین ببرند و نظام دیگری بیاورند، تا
زمانی که مردم نظام را قبول دارند این توطئه جرم است. تعبیر
امام زیباست. توطئه را امام در بند هفت معلوم کرده است. از دید
امام براندازی زمانی توطئه تلقی می شود که با سلاح همراه باشد
بدون سلاح نباید به آنها توطئه گر اطلاق کرد. خوارج قصد داشتند
براندازی کنند می خواستند علی حاکم نباشد اما تا دست به اسلحه
نبردند علی کارشان نداشت و از همه حقوق برخوردار بودند.
گزینش در اندیشه امام چه جایگاهی دارد؟ یک عده هنوز هم از
گزینش دفاع می کنند در حالی که امام در فرامین متعدد این مساله
را رد کرده است.
گزینش برای این بود که افرادی که به ضرر اسلام و کشور حرکت می
کنند و تصمیم دارند به ضرر اسلام و کشور حرکت کنند اینها داخل
نظام نیایند. اما حالا کسی فکر و اندیشه خاصی دارد، این نباید
رد شود. در زمان خود امام افکار و اندیشه های مختلف وجود
داشتند و صاحبان اندیشه های متفاوت در کار بودند. مخالفان امام
در کار بودند اینجور نبود که کنارشان بزنند گزینش به معنای این
نیست که هر که با ما است، باشد و هر که با ما نیست، نباشد.
گزینش برای نفع اسلام و ملت بود همه باید باشند ولو یکی هم یک
فکر خاصی دارد. آنکه می خواهد ضرر به کل بزند رد شود نه آنکه
مخالف نظر من است. اصلا مملکتی که قانون دارد این حرفها را
ندارد قانون باید عمل شود. گزینش اولیه برای این بود که یک سری
از افراد و گروهک ها و وابستگان به آنها به دلیل ضررشان به
جامعه رد شوند. فلذا کسی که به مردم ظلم نکرده نباید حذف شود.
حاج آقا شما بعد از صدور این فرمان به دادستانی می روید. در آن
زمان، این فرمان امام چقدر در نظام قضا، هم در عمل و هم در
حوزه نظری و قانونی عملیاتی شد.
به این پیام در دوره امام عمل می شد. فقط یک جا تخلف بود که آن
هم حضرت آیت الله العظمی موسوی اردبیلی مقابلش می ایستاد و
ظاهرا نمی توانست کاری بکند آن مکان خاص، دادگاه انقلاب بود که
آنجا تخلّفهایی بود و آیت الله اردبیلی هم که ایستاد نتوانست
کاری بکند. در جلساتی که اعتراض می کرد و می گفت اینگونه عمل
نکنید ولی عمل نمی شد، چرایش را نمی دانم.
در کل بفرمایید که این پیام در حال حاضر که سی سال از نظام
گذشته چه جایگاهی دارد و چگونه با آن برخورد می شود و چه باید
کرد؟
اما چه باید کرد؟ باید کسانی که دلشان برای این مملکت می سوزد
این پیام را زیاد منتشر کنند و برنامه داشته باشند. در رسانه
ها تعمیق و تشریح بشود. این قدم اول است. قدرتمندان هم باید به
این فرمان عمل کنند یعنی اینجور نباشد که هست. اینهمه تخلفاتی
که در این سالها انجام گرفته همه اینها را کنار بزنند و
متخلفان را اگرنه مجازات، حداقل کنارشان بگذارند و برگردند به
همان حالتی که بعد از این پیام امام در زمان امام بوده است.
باید بدانیم در زمان امام مساله چگونه بوده است.
باید برگردیم به همان حالت قبل و ببینیم آن روز چگونه عمل می
شد همان گونه که آن روز عمل می شد همانطوری عمل کنیم. البته
این کار شدنی نیست برخی از آنها شهید شده اند برخی دیگر زندانی
یا خانه نشین شده اند.
کاری که ما باید عمل کنیم و موسسه تنظیم و نشر آثار امام
خمینی(س) و سایت جماران انجام دهد این است که باید این فرمان
منتشر بشود و بحثهای فراوانی شود، سمینارها گذاشته شود.
متاسفانه در مورد این فرمان هیچ کاری نشده است ما توقع داشتیم
قانون شود و عملی بشود و اجرا شود و حالا بسیاری از بندهایش نه
تنها عمل نشده بلکه ضدش عمل شده و قانون هم نشده است. شب و نصف
شب توی خونه مردم ریختن، درِ خانه مردم را شکستن و هرگونه
محدود کردن افراد، مخالف این فرمان است. خلاصه اش این است که
اگر امام سفارش به عمل به خلاف این فرامین کرده بود اینقدر
خلاف عمل نمی شد |
