|
مراسم بدرقه ابدی محمدرضا لطفی، روز گذشته و با حضور جمعیتی
عظیم در تالار وحدت (رودکی سابق) برگزار شد. دراین مراسم که
جمع زیادی از هنرمندان و بویژه اهل موسیقی ایران حضور داشتند،
ابتدا علی جنتی وزیر ارشاد چند کلامی سخن گفت و سپس حسین
علیزاده و محمد دولت آبادی سخن گفتند.
علی جنتی وزیر ارشاد که به همراه معاونان این وزارتخانه و
برادر حسن روحانی که مردم او را پیوسته در سایه رئیس جمهور می
بینند، در این مراسم حضور یافته بود در ابتدای مراسم گفت:
در گذشته لطفی ضایعه بزرگ و جبران نشدنی است. او سخن مردم و
آنچه در قلب ملت بود را به خوبی در زخمه‌ی تار خود منعکس می
کرد.
این جمعیت عظیمی که امروز برای بدرقه او جمع شده؛ گوشه‌ای از
علاقه و عشق مردم ایران به لطفی را منعکس می کند.
وقتی از موسیقی فاخر سخن می‌گوییم، یکی از نمادهای بارز آن
محمدرضا لطفی است که زخمه هابس لذ تار بی‌نظیر بود.
حسین علیزاده که به نمایندگی از خانواده استاد لطفی و جامعه
موسیقی سخن می‌گفت؛ صحبت‌های خود را با سلام به محمدرضا لطفی
آغاز کرد و اظهار داشت: امروز مخاطب همه ما خود اوست. شاید
چنین روزی را در دوران حیات تجربه نکرده‌ایم که افراد زیادی با
سلیقه‌های متفاوت در کنار او حضور داشته باشند تا عهد ببندند
که او را همواره در خاطر خواهند داشت.
ما از سال 1347 با یکدیگر آشنا شدیم که آن زمان حدود 15 سال
داشتم و حتی قدم نمی‌رسید که او را همچون سروی استوار بود نگاه
کنم. از همان روز وقتی صلابت ساز لطفی را شنیدم تحت تاثیر قرار
گرفتم، اما نکته زیبا در برخورد ما این بود که دقیقاً آنچه
هرکدام از ما کم داشتیم را از یکدیگر طلب می‌کردیم.
پس از دورانی سخت و روزگاری که به صورت زیرزمینی فعالیت
می‌کردیم؛ اولین مرتبه که من و او از دیدن جمعیت زیاد به وحشت
افتادیم؛ سال 57 و در میدان آزادی بود که سروده‌های روزهای پیش
از انقلاب را برای مردم خواندیم. در دوران گذشته موسیقی اصیل
تعریفی متفاوت با امروز داشت و بصورت جدی مطرح نمی‌شد. در این
دوران حضور سایه «هوشنگ ابتهاج» همچون پدری ما را هدایت
می‌کرد. او به دنبال راه‌اندازی محلی جدا از فضای دولتی بود.
انقلاب در موسیقی از سال 56-55 شروع شد که هسته‌ی اولیه چاووش
تشکیل شده بود و ما در آن دوران تاکید زیادی بر استقلال هنرمند
داشتیم.
سی و پنج سال فراز و نشیب‌های گوناگونی نیز بر ما گذشته
است.
تالار و حدت خانه ماست، مسئولان می‌آیند و می‌روند. یک روز
مدیری موسیقی را زیر پا له می‌کند و زمانی هم مورد توجه قرار
می‌گیرد.
این سالهای سخت؛ مردانی مثل لطفی را نیاز داشت تا این پرچم را
افراشته نگاه دارد. ما حتی یک لحظه هم حمایت دولت را نخواستیم
و همواره گفتیم تنها اجازه بدهید کارمان را بکنیم.
ظاهر موسیقی آشفتگی را نشان می‌دهد که نتیحه برنامه
ریزی‌های کلان است اما همه ما راه خود را ادامه دادیم و
ایستادگی سالها موجب شد مردم به ما اعتماد کنند. موسیقی ایران
پیشتازتر از هنرهای دیگر وارد عرصه اجتماعی شد که سروده‌های
روزهای نخست انقلاب گواه این گفته است و ما پیشگام‌تر از
بسیاری از سیاستمدارن جوش و خروش مردم را عنوان کردیم.
محمود دولت آبادی نیز از چهره های برجسته حاضر در مراسم بدرقه
ابدی لطفی بود که چند کلامی نیز درباره این دوستی دیرینه گفت.
جمعیت پر‌شماری که برای بدرقه با لطفی آمده بودند محوطه تالار
وحدت و خیابان شهریار را فتح کرده بودند.
مراسم؛ با پخش «ای ایران ای سرای امید» از آثار ماندگار
محمدرضا لطفی در سالهای دور شجریان آن را خوانده بود آغاز شد.
علی اکبر شکارچی نیز با بغض در گلو، قطعه‌ای از موسیقی لرُی را
که حالت مویه داشت؛ برای حاضران اجرا کرد.
پیک نت 15 اردیبهشت |
