|
بهروز وثوقی نماینده یک نسل در سینمای ایران بود. نسلی در جنوب
شهر و کوچه های تنگ آب منگل، نسلی که در سیاهکل زخمی شد و در
کوچه ها و خیابانها کشته شد و حکومت گفت "خرابکاری کشته شد"
(فیلم گوزن ها)، نسلی که خونش زیر بازارچه ها به جوش می آمد
(قیصر)، نسلی که میرفت تا عاشق موتور سیکلت شود (رضا موتوری) و
نسلی که عاشق بود، حتی اگر خودش هم نمیدانست (فیلم همسفر در
کنار گوگوش).
با انقلاب هزاران هنرمند - از هر صنف و رشته- خانه نشین شدند و
یا به ناچار ترک وطن کردند. یکی از آنها بهروز وثوقی بود.
بودند دیگرانی که اگر نمی رفتند هم می توانستند محروم از نمایش
هنرشان در ایران زندگی کنند، مانند فردین، اما بهروز نمی
توانست. تردید نداشت و نداریم که او را زندانی می کردند، چون
اشرف پهلوی به او با چشمی غیر از چشم خواهر و برادری نگاه کرده
بود.
هنوز برای پرویز پرستوئی وقت و زمان هست، اما برای بهروز، با
آن همه سال دوری از ایران مجالی برای بازگشت به سینمای ایران
هست؟
خودش اخیرا در اینستاگرامش دلنوشته ای را منتشر کرده که در آن
یک دور تسبیح فیلم ها و نقش هائی که در جای جای خاک ایران باز
کرد بر شمرده است. این متن در ایران با استقبال زیاد روبرو شده
و تلگرام به تلگرام و اینستاگرام به اینستاگرام می شود و حتی
برخی سایت های داخل کشور هم اگر آن را نتوانسته اند منتشر کنند
حداقل به آن اشاره کرده اند. این دلنوشته بهروز وثوقی، فقط
دلنوشته او نیست، دلنوشته یک نسل از هنرمندان و فرهیختگان
ایرانی است که از صحنه رانده شدند تا مشتی مداح جای آنها را
بگیرند. نسل دیگری به صحنه آمده. در تمام عرصه های هنری و
فرهنگی و سیاسی و علمی ایران که هیچ گریزی جز پیوند با گذشته
ندارد. چنان که در سینما، دانشگاه، تئاتر، گالری های نقاشی،
عکاسی و دیگر عرصه ها. برای همین است که دلنوشته بهروز وثوقی
که بازی او در فیلم ماندگار "گوزن ها" در تاریخ سینمای ایران
برای همیشه به یادگار می ماند، اینگونه به دل همگان نشسته است.
این دلنوشته را در همین شماره پیک نت مستقل از این متن می
خوانید.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 26 اردیبهشت |
