محسن ميردامادی رييس كميسيون امنيت ملی مجلس

  چهارشنبه 12 تير 1381

سخن روز

مصاحبه حسين شريعتمداري كه او را در اشاره به جزوه‌هاي حاوی بازجوئي‌های زير شكنجه و يا پرونده‌سازی برای دستگيري‌هاي سياسی آقای "هويت" مي‌ نامند، ميزان درك، بينش و دانش اجتماعی شخصيتی را در جمهوری اسلامی به نمايش مي‌گذارد كه متخصص گفتگو با زندانيان سياسی در زندان‌هاست و سرپرستي بزرگترين موسسه انتشاراتي ايران را در اختيار دارد. بخشي از همين نظرات و حتی اصطلاحات بيان شده در اين مصاحبه در اعلاميه جمعيت طرفداران امام و ولايت عليه سخنرانی هاشم آغاجري( موتلفه اسلامی و گروه‌های همسو با آن) درج شده است، كه خود بايد خواند حديثی مفصل از اين مجمل! 

بسياري از معترضان به موضعگيري‌هاي رهبر معتقدند كه حسين شريعتمداري همين نظرات را بعنوان مشاور مطبوعاتی رهبر در اختيار وی مي‌ گذارد و اغلب نيز در تلقين اين نظرات موفق است. در جريان قتل‌هاي زنجيره‌اي، نويسندگانی مانند اكبرگنجی و عمادالدين باقی فاش ساختند كه حسين شريعتمداری ستاد مطبوعاتی سعيد امامي، معاون علي‌فلاحيان و سرپرست اجرائی فتوای قتل‌ها را هدايت مي‌كرده‌است. همچنين گفته مي‌شود در تدوين و اجرای پروژه يورش به نيروهای ملي‌-مذهبی نيز حسين شريعتمداری در زمره طراحان اين يورش و هدايت كنندگان بازجوئي‌ها بوده‌است. او خود در جريان قتل‌هاي زنجيره‌ای طی سخنانی در مدرسه حقانی قم ضمن اعتراف به گفتگو(!) با بسياری از فعالان و تئوري پردازان بنام ايران (مانند احسان طبري) در زندان آنها را متقاعد به پذيرش تغيير هويت كرده‌ است! او در همين سخنرانی و در رد اتهام شكنجه و بازجوئی در زندان‌ها گفت: متاسفانه افتخار بازجوئی را نداشته‌ام!

گفتگوي حسين شريعتمداری را با اين پيش زمينه بايد خواند تا گفته‌هاي او را تنها مشتی نظرات پراكنده و ناشی از پريشانی فكر و عمل تلقي نكرد بلكه آنها را نظراتي دانست كه هدايتگر بسياری از حادثه‌ها در جمهوری اسلامي بوده و هست و خميرمايه بسياری از اطلاعيه‌های جمعيت موتلفه اسلامي، فدائيان اسلام ناب محمدی و حتی پاره‌ای موضعگيری ‌هاي تنش آفرين در نماز جمعه‌هاي تهران نيز همين نظرات و كوشش برای تحقق آنها با هر وسيله و توطئه ممكن است. آنچه كه در بيانيه پيروان امام و رهبر و يا در موضع‌گيري‌ها و سخنراني‌هاي روزهای اخير رهبران مخالفان اصلاحات به بهانه سخنرانی هاشم آغاجری خوانده و شنيده شده، ابتكاری بيش از آنچه كه شريعتمداری در مصاحبه خود بيان مي‌كند نيست. تمام هدف متلاشي كردن جبهه دوم خرداد، گرفتن فتوا و يا موافقتی برای غير قانونی اعلام كردن سازمان مجاهدين انقلاب اسلامي، ايجاد شكاف در مجمع‌روحانيون مبارز، تكرار فجايع دهه 60 در زندان‌ها، راه‌انداختن شو های تلويزيوني، عبور از سد و خاكريز اول (مجاهدين انقلاب اسلامي) برای رساندن دست و پنجه خونين به گريبان ديگرانی در جبهه دوم خرداد و بازگرداندن آب رفته به جوی است. اين سخنان را بايد جدی تلقی كرد، نه به آن دليل كه باری از دانش، انديشه و تعقل را با خود همراه دارد، چرا كه واقعا هم ندارد، بلكه به آن دليل كه كارپايه بسياری از توطئه‌ها در آن نهفته‌است. از جمله زير علم مبارزه با امريكا، اما به سود امريكا، زير پرچم دفاع از ارزش‌ها اما عليه آنها، بنام انقلاب اما عليه انقلاب، به اسم مخالفت با اسرائيل اما صاف كردن جاده حمله نظامی اسرائيل به ايران، به اسم ايجاد وحدت اما عليه وحدت، به بهانه تائيد حضور 30 ميليونی مردم در انتخابات، اما عليه حاصل اين انتخابات و كوشش برای خانه‌نشين كردن مردم در انتخابات آينده. به اين محتوا بايد انديشيد و اين فاجعه كه مشاور ارشد مطبوعاتی پرقدرت‌ترين بخش اقتصادی - حكومتی حاكميت جمهوری اسلامی شخصيتی است كه دانش و بينش اجتماعی او از مرز توطئه عبور نمي‌كند و آنجا كه عبور مي‌كند به سرزمين آشناي خون و مرگ و اعدام مي‌رسد. به تكرار فاجعه "سيد مهدی ميراشرافی" مدير روزنامه "آتش" كه در دهه 30 بعنوان مسلمان متعصب و دو آتشه زانو به زانوی آيت‌الله كاشانی مي‌نشست و محرم اسرار او بود و بعد از كودتای 28 مرداد معلوم شد عامل مستقيم انگلستان براي ايجاد تفرقه در جبهه ملی و جدائي آن از آيت‌الله كاشانی و مجري طرح‌های دربار شاهنشاهی بود. مصدق و كاشانی بعد از كودتا و در دوران ستم‌شاهی در انزوا و تنگدستی آنقدر ماندند تا چشم بر جهان بستند و سيد مهدی ميراشرافی تا سقوط نظام شاهنشاهی و پيروزی انقلاب از بودجه محرمانه و حمايت غير محرمانه دربار شاهنشاهي برخوردار بود. بعد از انقلاب نيز كوشيد به يمن مناسباتی كه با مذهبيونی نظير رهبران كنوني جبهه ضد اصلاحات داشت بماند و نقش ايفاء كند اما حجت‌الاسلام "اميدنجف‌آبادي" امانش نداد و حكم اعدامش را صادر كرد. بعدها اميدنجف آبادی به بهانه‌های مختلف، اما در واقع به جرم همين حكم و از بين رفتن يكی از عوامل سابقه دار انگلستان توسط لاجوردی اعدام شد!

اميدنجف‌ آبادي اشتباه كرد. نه از آن رو كه حكم اعدام ميراشرافی را صادر كرد- چرا كه اين حق ميراشرافی بود - بل، بدان روی كه به ريشه‌ها بايد پرداخته مي‌شد. ريشه‌هائي كه ماندند و شاخه‌هائی نو از كنار تنه ميراشرافی جوانه زدند. ريشه را بايد خشكاند و پيروزي جنبش اصلاحات در گرو همين كار دشوار است!