اين روزها اقتدارگرايان ياد دكتر مصدق و نهضت ملی شدن صنعت نفت افتاده اند و پياپی قضيه هسته‌ای را با نهضت ملی مقايسه می‌كنند. آنها می‌گويند همانطور كه ملی شدن صنعت نفت «يك مسأله ملی» است،دستيابی به فناوری (صلح آميز؟) هسته‌ای هم «يك مسأله ملی» است.آيا واقعيت همين است؟
من معتقدم در مورد «ملی بودن يا نبودن» مسأله هسته‌ای ايران بايد دو عنصر «پرونده هسته‌ای »و «فناوری هسته‌ای » را از هم تفكيك كرد.
براساس اين تفكيك، معتقدم كه «فناوری هسته‌ای » ايران «يك مسأله ملی» نيست؛ بلكه حتی يك مسأله «ضد ملی» است.چرا كه در ساختار غير دموكراتيكی نظير جمهوری اسلامی ايران، فناوری هسته‌ای نه يك تكنولوژی در اختيار ملت كه ابزاری برای تحكيم قدرت ساختار دولتی خواهد بود. از اين منظر، «فناوری هسته‌ای »‌بی‌شباهت به ملی شدن صنعت نفت نيست. چرا كه ملی شدن صنعت نفت (بعنوان يك «پروژه ناتمام») عملا قدرت ناشی از پول نفت را از بيگانگان گرفت و به دولت مركزی بخشيد. در واقع، بيش از آنكه پول نفت بر سر سفره‌های مردم بيايد،ابزارهای حكومت برای سركوب و تحميق توده‌ها در سالهای پس از ملی شدن صنعت نفت تقويت شد. دليل مسأله هم خيلی روشن است: ساختار دولتی در ايران هيچگاه «ملی» نشد.(و می‌توان گفت كه ملی شدن صنعت نفت در اين زمينه حتی اثر تشديدكننده داشته است). به خاطر وجود همين ساختار هم، دستيابی به «فناوری هسته‌ای » به سود ملت نخواهد بود و به همين دليل، «يك مسأله ملی» نيست.
اما در مقابل، «پرونده هسته‌ای » يك مسأله كاملا ملی است. دليل آن هم تبعاتی است كه زياده خواهی حكومت متوجه كل ملت خواهد كرد. در واقع، چه جنگ و چه تحريم به ضرر ملت و بويژه روند دموكراتيزاسيون در ايران است. به همين خاطر، اعتقاد دارم همه دلسوزان كشور و بويژه جريانهايی كه در اين سالها شعار «دموكراسی درونزا» را داده اند، ضرورت دارد نسبت به اين مسأله واكنش نشان دهند و در مقابل ماشين عوام فريبی اقتدارگرايان بايستند.

ديروز هنری ژيرو، يكی از نويسندگانی كه در مورد آموزش كتابهای زيادی نوشته، در" كتابفروشی زنان" تورنتوو در مورد كتاب جديدش، "برعليه ااستبداد جديد: سياست پس از ابوغريب" صحبت كرد. ژيرو در سال 2004، مثل عده‌ای از امريكايی‌هايی كه از سلب آزادی‌های اجتماعی و آكادميك خسته شده اند، به كانادا مهاجرت كرد و كار تدريس طولانی مدت خود را در دانشگاه معروف پن استيت امريكا ترك كرد و در حال حاضررئيس شبكه تلويزيونی جهانی در دپارتمان ارتباطات دانشگاه مك مستر در كاناداست.
ژيرو با حرارت و جذبه فراوان در مورد اينكه چگونه در سياست نئوليبرال، فضای عمومی در حال كوچك شدن است و چگونه خصوصی شدن دارد بر يكی از مهمترين فضاهای عمومی، يعنی آموزش، سلطه پيدا می‌كند حرف زد. ژيرو، در مورد بيشتر و بيشتر شدن نقش مسيحيت و راسيسم و هوموفوبيا در سيستم آموزشی سخن گفت و سلب آزادی‌های اجتماعی و آكادميك در امريكا را "حمله بر دموكراسی» ناميد. اما قسمت جالبتر صحبت او، چيزی است كه او "سياست اميد" می‌خواند. اينكه دانشجويان و آكادميك‌ها بايد در قبال اين گسترش آموزش نئوليبرال مقاومت كنند و روزنه‌هايی برای ستيز با آن پيدا كنند. اين روزنه‌ها را ژيرو در بسط فضاهای عمومی (مثل همين كتابفروشی) می‌بيند.
سوالی كه برايم پيش آمد و پرسيدم اين بود كه آيا اين فضای عمومی و خصوصی آنطور كه او می‌گويد در همه جا هستند و يا اينكه همين فضای عمومی هم مكانی است برای اداره رفتار "فرد" در نظام نئوليبرال؟ و اينكه آيا اين"سياست اميد" كه ژيرو آنرا اجراگر (با استفاده از مقوله "اجراگری جوديث باتلر) می‌خواند، فقط برضد سرمايه داری در پروژه نئوليبرال است و يا اينكه با آن همسو هم می‌شود؟ جواب ژيرو اين بود كه با سوال موافق است، اما ترسش از اين است كه اين بدبينی منجر به عدم مقاومت و فعاليت سياسی شود. من هم با او موافقم و فكر می‌كنم همين چالش "چپ" در امريكاست. اينكه آيا می‌شود فرض كرد كه همه مقاومت و اعتراض كاملاً بر ضد هژمونی است و يا قبول اينكه به ناچار جزئی از آن است (چون مقاومت خارج از قدرت نيست) و بايد به جای خالص انگاشتن فضای مقاومت، به همسويی‌های آن هم هم توجه كرد.