پيك هفته34

احمد چلبی، رهبر حزب كنگره ملی عراق، كه امريكا عليرغم ارتباط‌های مستحكمی كه با او داشت، بدليل روابط پنهان و آشكارش با رهبران جمهوری اسلامی نتوانست در مركز قدرت حكومتی درعراق قرار گيرد در گفت‌وگو با روزنامه الاهرام گفت:

صدام مورد تاييد آمريكا بود و به بخشی از نظامی تعلق داشت كه خود آمريكا آن را تشكيل داده بود. روابط آنها بعد از سال 1989 به دليل بحران‌های مالی نظام صدام دچار چالش شد. بعد از اين كه شورای همكاری خليج [فارس] تشكيل شد و عراق در آن دخالتی نداشت، صدام سعی كرد شورای همكاری عربی متشكل از (مصر- اردن- يمن و عراق) را ايجاد كند و آن را در مقابل شورای همكاری خليج [فارس] قرار دهد و بعد از آن از كشورهای حوزه‌ خليج [فارس] خواست تا علاوه بر كمك‌های قبلی كه برای جنگ با ايران به وی كرده بودند كه حدود 29 ميليارد دلار از عربستان، 13 ميليارد دلار از كويت و 7 ميليارد دلار از امارات بوده، 14 ميليارد دلار ديگر نيز به عراق پرداخت كنند. در همين ارتباط ملك حسين، پادشاه اردن به كويت رفت تا درخواست صدام را نزد آنها مطرح كند، ولی آنها پاسخی به اين درخواست ندادند. صدام بار ديگر در ماه مه 1990 درخواست مالی خود را از كشورهای حوزه‌ی خليج [فارس] به ويژه كويت مطرح ساخت و از همين جا سناريوی معروف جنگ عليه كويت آغاز شد.
17 ميليارد دلار از مجموع 64 ميليارد دلار درآمدهای نفتی عراق از سال 1996 تا سال 2003 به صندوق غرامت‌های اشغال كويت پرداخت شد، تعداد زيادی از كشورها و شخصيتها اموالی را از عراق گرفتند كه حق آنها نبود، من می‌گويم مردم عراق دوبار مورد ظلم واقع شدند؛ يك بار از سوی نظام صدام و بار ديگر از سوی مجامع بين‌المللی كه طی آن زندگی و ثروت‌های ملی آنها ناديده گرفته شد و اين موضوع در زمان حضور پل برمر، حاكم امريكائی سابق عراق و دولت بعد از او (دولت علاوی) به اوج رسيد. فساد مالی و اداری دولت نه تنها موجب كاهش مشكلات امنيتی نشد، بلكه بحران‌های امنيتی را افزايش داد.
درباره گروه‌های مخالف دولت‌های تازه تشكيل عراق كه تاكنون هويت آنها بصورت ترورها وانفجارها نمايان شده چلبی گفت:
آنها عراقی هستند و بايد با مقاومتشان خارجی‌ها را از عراق خارج كنند. آنها از اعضای حزب بعث، تروريست‌ها و كسانی كه در كشتار مردم عراق، سوزاندن مساجد، كليساها و مدارس دست داشتند نيستند و ما با آنها مذاكره می‌كنيم و آنها را در عمليات سياسی عراق دخالت می‌دهيم و آنها را قانع می‌سازيم كه مقاومت تنها با حمل اسلحه درست نيست بلكه از طريق سياسی و انجام مذاكرات قانونی امكان پذير است.
عراق براساس قطعنامه‌ 1546 شورای امنيت كشوری است كه از حاكميت برخوردار است، اما در مورد نيروهای چندمليتی من خواهان حضور آنها و كمك به دولت عراق هستم و به نظر من حضور اين نيروها با تاييد دولت عراق با مفهوم اشغالگری متفاوت است.
برای رفتن آنها از عراق هم ابتدا بايد ديد كه چه زمانی ساختار نيروهای امنيتی (ارتش و پليس) عراق قدرتمند می‌شود. در حال حاضر متاسفانه آمريكايی‌ها مسوول اين امر هستند، من خواهان ارايه نقش بيشتر دولت عراق در تحكيم نيروها و تاسيسات امنيتی هستم كه اين از 3 طريق ممكن است: 1- آموزش و تجهيز نيروها 2- سيطره كامل بر بودجه‌ی كل كشور 3- تسلط بر دولت و سياست خارجی آن از طريق اخراج مشاورانی كه از سوی نيروها اشغالگر تعيين شده اند. مذاكرات ما با شخصيت‌های سنی همچنان ادامه دارد و ما خواهان انجام مذاكرات با تمامی عراقی‌ها هستيم و نمی‌خواهيم دولت جديد عراق آلوده به معيارهای طائفه‌يی يا مذهبی شود.