|
قای "محسن مسرت" که در کشور آلمان استاد دانشگاه است، اخیرا
مقاله ای در نقد بیانیه 121 فعال سیاسی خارج از کشور برای حل
مسئله اتمی ایران نوشته است که در برخی سایت ها منتشر شده و
موجب بحث هائی نیز شده است. این مقاله با یکسویه نگری، بر محور
اهداف امریکا و غرب از دامن زدن به بحران اتمی ایران تنظیم شده
و بخشی از استدلال های آقای خامنه ای را در توجیه سیاست اتمی
خویش تائید می کند و به همین دلیل نیز دارای یک نقص و کمبود
بسیار اساسی است. مقاله هیچ اشاره ای به آن سیاست استراتژیکی
ندارد که حاکمیت کنونی جمهوری اسلامی بر مبنای آن فعالیت اتمی
جمهوری اسلامی را استوار ساخته است و این درست همان چشم
اسفندیار ماجراست که آقای مسرت و امضاء کنندگان بیانیه 121
فعال سیاسی چشم بر آن بسته اند.
در ادامه چشم بستن بر آنچه در جامعه و در داخل ایران می گذرد،
آقای مسرت در بخش پایانی نقد خود، اشاره می کند: « اینجانب در
نامه سرگشاده مورخ 15 نوامبر 2012 خود به رهبران جمهوری اسلامی
(mohssenmassarrat.weebly.com
نه تنها کوچکترین شکی بر مخالفت دیرنه خود با فن آوری هسته ای
و بالاتر از آن با تسلیحات و ایران هسته ای برای احدی باقی
نگذارده ام...»
این اوج آن یکسویه نگری است که دربالا بعنوان چشم اسفیدیار این
بحث به آن اشاره شد.
اتفاقا، بحث اصلی از همین چشم اسفندیار باید آغاز شود. یعنی
سیاست نظامی جمهوری اسلامی و سیاست تبلیغاتی ماجراجویانه
سالهای اخیر آن از یکسو، و سیاست سرکوب و غارت حاکم در داخل
کشور از سوی دیگر دو تیغه آن قیچی هستند که برنامه اتمی ایران
لای آن گیر کرده و امریکا و غرب نیز با همین قیچی خیال قیچی
قیچی کردن ایران را دارند. از نظر ما، برخلاف نظر آقای مسرت و
121 امضاء کننده، هیچ اشکالی ندارد که ایران حتی دست به آزمایش
سلاح اتمی هم بزند، همچنان که کره شمالی چنین کرده است. ایران
میتواند مانند پاکستان و هندوستان سلاح اتمی نیز دراخیتار
داشته باشد، اما با کدام حکومت و کدام سیاست داخلی و منطقه ای
و خارجی؟
آیا فعالیت اتمی کنونی جمهوری اسلامی با حمایت ملی و مردمی
روبروست؟ و اگر نیست، به دلیل بی اطلاعی از کم و کیف آنست و یا
به دلیل دریای مشکلات معیشتی و سیاسی و فرهنگی که مردم در آن
غرق اند؟ آیا گامی به این بزرگی بدون حمایت آگاهانه مردم به
نتیجه می رسد؟
در نتیجه، بحث از اینجا آغاز نمی شود که سلاح اتمی خوب است یا
بد؟ و ایران حق داشتن آن را دارد یا ندارد؟ و امریکا به بهانه
تولید سلاح اتمی می خواهد جمهوری اسلامی را بر بیاندازد و یا
بر نیاندازد؟
این نوع ورود به مسئله، به آنجا ختم می شود که آنسوئی ها متهم
به موافقت با دخالت امریکا در امور داخلی ایران شوند و اینسوئی
ها متهم به حمایت از حاکمیت کنونی جمهوری اسلامی که مشروعیت
داخلی آن بشدت فرو ریخته است.
بدین ترتیب است که آنچه در بوته فراموشی می ماند، حقوق ملی و
حق حاکمیت مردم ایران برسرنوشت خویش و نقش مستقیم آنها در
برگزیدن حکومت و دولتی است که برگزیده اکثریت مردم بوده و با
حمایت این اکثریت برنامه اتمی را نیز درکنار دیگر طرح های
اقتصادی و سیاسی و اجتماعی مورد حمایت مردم پیش ببرد. درغیر
اینصورت، فن آوری اتمی نیز از نگاه مردم، حداکثر می شود، سلاحی
که حاکمیت کنونی که میزان سقوط مشروعیت و اعتماد ملی به آن
آشکارتر از روز است، تصور می کند با دراختیار داشتن آن عمر خود
را ابدی می کند و از آن رویائی تر، تشیع را در منطقه و جهان
گسترش می دهد و یا زمینه ظهور امام زمان را با سلاح اتمی فراهم
می کند. و یا متکی به سلاح اتمی بازار سلاح و تولید اتومبیل
های مونتاژ شده را در منطقه قبضه می کند!
با توجه به آغاز قریب الوقوع دور جدید مذاکرات اتمی جمهوری
اسلامی و گروه 1+5 در قزاقستان و همچنین مقاله آقای مسرت و
بحث هائی که جریان دارد، نظر بالا، بعنوان نظر سردبیری پیک نت
منتشر شد. مقاله آقای مسرت را مستقل از این نظر و اخبار
مذاکرات اتمی را نیز جداگانه دراین شماره پیک نت می خوانید.
پیک نت 5 اســــــفند |
