|
دوره تازه مذاکرات اتمی جمهوری اسلامی و گروه 1+5 قرار است ۱۷
تا
۱۹
ژوئن در مسکو انجام شود. اعلام این خبر، پایان همه پیش بینی
های خوشبینانه نسبت به توافق در کنفرانس بغداد بود.
با آن که هیچکس درباره جزئیات مذاکرات بغداد دهان نمی گشاید،
اما از اخبار غیر مستقیم – از جمله سخنرانی وزیر نفت در نماز
جمعه دیروز تهران- به آسانی می توان فهمید که جمهوری اسلامی
حاضر به همه گونه عقب نشینی اتمی هست به این شرط که تحریم های
جهانی لغو شود و یا حداقل در مرحله اول، تحریم بانک مرکزی لغو
شده و اجازه انتقال پول های ایران از خارج به داخل کشور و
همچنین معاملات نفتی از طریق بانک مرکزی ممکن شود.
امریکا و اروپا، با آگاهی کامل از بن بستی که جمهوری اسلامی در
آن گرفتار شده، همه عقب نشینی را از ایران می خواهند و آنچه که
در برابر آن می خواهند بدهند آنست که تحریم های تازه – بویژه
تحریم خرید نفت ایران که در آستانه اجراست- را به اجرا نخواهند
گذاشت.
این درحالی است که جمهوری اسلامی از نظر اقتصادی در بحرانی
عمیق فرو رفته و اگر تحریم ها – یعنی همان کاغذ پاره هائی که
احمدی نژاد می گفت- از روی ایران برداشته نشود، با یک انفجار
کور اجتماعی روبروست. امریکا و اروپا این موقعیت ایران را
بخوبی تشخیص داده اند و اتفاقا منتظر همین انفجارند!
حاصل این بازی گربه با موش، و خواست جمهوری اسلامی برای لغو
تحریم ها، همان واکنشی است که در اولین دیدار جلیلی با مسئول
سیاست خارجی اتحادیه اروپا از طرف همآهنگ کننده سیاست خارجی
اتحادیه اروپا مطرح شد. این که "لغو تحریم ها دست آژانس و
اتحادیه اروپا نیست، بلکه این مسئله باید در شورای امنیت
سازمان ملل حل شود!" و این یعنی، تحریم ها به قوت خود باقی می
ماند. تا چه زمانی؟
لابد تا تشکیل شورای امنیت ملی. چه زمانی شورای امنیت ملی برای
این هدف تشکیل جلسه خواهد داد؟ هیچکس نمی داند و یا اگر میداند
هم نمی گوید.
"اشتون"
همآهنگی کننده سیاست خارجی اتحادیه اروپا در پایان مذاکرات
بغداد یکبار دیگر گره اصلی را که ظاهرا در بغداد هم حل نشد طرح
کرد. این که " ایران باید برای رفع سریع نگرانی‌هایی که درباره
ماهیت برنامه اتمی ایران وجود دارد اقدام کند"
ظاهرا و براساس آنچه جلیلی در بغداد گفت، یگانه مذاکرات توام
با تفاهمی که در بغداد پیش رفت، بر سر مقابله با دزدان دریائی
و مبارزه با قاچاق مواد مخدر افغانستان بصورت ترانزیت از ایران
بود.
این جمله جلیلی در کنفرانس خبری بغداد، همان نکته ایست که
درابتدا به آن اشاره کردیم. یعنی یافتن اخبار، در میان جملات
فرعی:
"هر
دو طرف مایل به پیشرفت مذاکرات هستیم، هرچند تفاوت‌هایی بنیادی
در نگرش داریم"
و این جمله خانم اشتون: "ایران پذیرفته است درباره غنی‌سازی
۲۰درصد
صحبت کند."
از جمله جلیلی جز بن بست مذاکرات و از جمله خانم اشتون معنای
دیگری جز حاضر بودن جمهوری اسلامی به عقب نشینی کامل بر می
آید؟
پس چرا این عقب نشینی پذیرفته نمی شود و شرط ایران چیست؟
همان "لغو تحریم" ها که در ابتدا اشاره شد.
پیک نت 6 خـــــرداد |
