|
روزهائی پشت سر گذاشته می شود، که از هر طرف بانگ ضرورت تغییر
سیاست های نظام برخاسته است. اقشار و طبقات مختلف ایران با
قبول هزینه هائی غیر قابل جبران (کشته شدن و دادن چشم و اعضای
بدن) و حضور در انواع تظاهرات و اعتراضات و فعالان سیاسی از هر
قشر و طبقه در هر مصاحبه و تفسیر و مقاله ای که میگویند و می
نویسند. غیر سیاسی ترین اقشار و طبقات اجتماعی در هر فرصتی از
نالایقی و بی تدبیری و حتی بیسوادی حکومتیان (از امام جمعه تا
وزیر و رئیس جمهور) می گویند و عملا با نخبگان کشور همصدا شده
اند. این ضرورت با سرعت پیش می رود و حادثه پشت حادثه این سرعت
بیشتر می شود. حاکمیت صاحب قدرت همچنان گوش خود را گرفته وچشم
خود را بسته و مثل مرغ روی یک پا ایستاده است، اما همه میدانند
که مرغ هرگز و برای ابد نمی تواند روی یک پا بایستد. این
درحالی است که هرچه زمان میگذرد، تجدید نظر در سیاست ها
دشوارتر می شود و راه بازگشت ناهموار تر. اگر دیروز دیر بود،
فردا بسیار دیرتر خواهد شد. ساختار اقتصادی 3 دهه اخیر کشور
باید تغییر کند و برداشتن گام های اساسی در این جهت نمی تواند
همزمان با گشایش درهای بسته سیاسی در کشور نباشد. بهترین فرصت،
انتخابات 88 بود و کنار آمدن با میرحسین موسوی که رهبر جمهوری
اسلامی بنام "بصیرت" با آن مخالفت کرد و بی بصیرتی کامل خود را
به نمایش گذاشت. میشد در نیمه راه رفته، با نامه تقریبا دو سال
پیش آیت الله خوئینی ها به رهبر و توصیه موکد او برای تجدید
نظر در سیاست های 3 دهه اخیر به هوش آمد که این فرصت هم غنیمت
شمرده نشد و حالا با سیلی پیاپی جنبش های اعتراضی که از هر
گوشه کشور زبانه می کشد باید به هوش آمد. شاه وقتی صدای مردم
را شنید و گفت "صدای انقلاب شما را شنیدم" که مردم فرسنگ ها از
نظام و رژیم فاصله گرفته و دندان آن را کنده بودند و روشنفکران
و نخبگان کشور نیز مانند توده مردم، به تجربه دریافته بودند که
شاه اصلاح پذیر نیست. نظام تا گلو در مرداب نفرت عمومی فرو
رفته بود و مردم زدند زیر کاسه حکومت. ایران، اکنون و یکبار
دیگر به آن نقطه تاریخی نزدیک می شود. چنان نزدیک که حتی امثال
علی مطهری که در عرصه فرهنگی با مرتجعین مذهبی همصداست، روز
گذشته گفت و نوشت:
"دیگر برای افراد مستقل و آزاده‌ای که اهل فکر و اظهارنظر
هستند جایی در سیاست کشور نیست مگر این که نظام رویه خود را
تغییر دهد.
اگر قدرت کاملا در دست دولت گذشته بود و دستش در تصمیم‌گیری
باز، برجام به این سرنوشت دچار نمی‌شد.
اگر گروهی سکوت کرده‌اند شاید به این علت باشد که دیگر امیدی
به بازگشت به قدرت سیاسی ندارند.
..."
محمد خاتمی نیز در پیام به کنگره حزب اتحاد ملت تقریبا همین
مضمون را در نوشته بلند بالا و پر حاشیه خود مطرح کرده است.
آیت الله جوادی آملی در قم هم تقریبا همین نکات را مطرح کرده
است، آیت الله صافی گلپایگانی نیز همین را گفته است. مردم
اصفهان هم که در بستر خشک زاینده رود همین را گفتند. در هفت
تپه و خوزستان هم که مردم همین را میگویند و پیشتر هم که در
سراسر ایران با شرکت نکردن در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری و
شورای شهر همین را گفتند.کارگر و کشاورز، فرهنگی و روحانی،
دانشجو و پرستار، وکیل و معلم، شاعر و نویسنده، فیلمساز و
بازیگر و خلاصه همه و همه علیه سیاست های سه دهه گذشته به پا
خاسته اند. حتی در همین مجلس فرمایشی برپا شده نیز تک و توکی
پیدا شده اند که علیه وضع موجود سخن می گویند. دیر نیست که در
ارتش و سپاه و حتی بسیج هم همین بانگ برخیزد. بحث نه بر سر
فعالیت اتمی و یا حتی ساختن بمب اتم و یا داشتن موشک، بلکه بر
سر سیاست های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی سه دهه گذشته است که
یک ملت علیه آن به پا خاسته است. ای بسا، حتی فعالیت های اتمی
و موشکی و نظامی کشور هم اگر مدیریت جمعی می شد و افراد شایسته
هدایت سیاسی آن را برعهده داشتند کار به اینجا کشیده نمی شد که
کشیده است. نه تنها این، بلکه جلوتر از این لحظه ای که از نظر
اتمی و نظامی هستیم هم جلوتر بودیم و حمایت ملی پشتوانه آن
بود.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 6 دسامبر ۲۰۲۱ |
