|
داستانهای روزمره مردم این شهر فراوان است. زهری که قطره قطره
وارد خونمان شده، در این سالها نه تنها نتوانست ما را بکشد
بلکه ضد زهر کرده است ما را.
پوست کلفتی این ملت را تاریخ باید بنویسد. عموزاده یکی از
دوستانم تازه از زندان آزاد شده. رفتم به دیدارش. تازه آنجا
فهمیدم که مادر یکی از آزادشدگان، باید برای گذراندن دوران
حبسش راهی اوین شود. عموزاده ام از دیدار آنها بازگشته بود. می
گفت همه شان خوشحال بودند که لا اقل دو سه هفته ای خانواده جمع
اند. خوشحال بودند که صدای خنده یکدیگر را می شنوند. می گفت،
در زندان یکی از سرگرمی ها، گفتگو با زندانبانان است.
داستان ها ما مردم باندازه موهای سرمان است . اگر وقت کنیم و
تعریف کنیم.
خیلی ها چون با این داستان ها زندگی می کنند، برایشان عادی
است، اما من میدانم که اگر گفته و نوشته شود، چقدر خواندنی است
و برای دیگران جذاب و درعین حال تاثر انگیز.
فشارهای اقتصادی کمر مردم را شکسته، اما همه میدانیم که از
همین جا هم کمر حکومت خواهد شکست. لااقل در کشورهای بلوک شرق
اگر آزادی نبود، کسی هم گرسنه نمی ماند، کسی بدون پزشک و دارو
نمی ماند. ما امروز نه آزادی داریم و نه نان
.
سعی می کنم گاهی یکی از قصه های دور و برم را برایتان بنویسم
.
طنزی که اکنون در گفتار مردم است، شاید در زمان عببدزاکانی هم
نبوده است. گاهی پدر خانواده ای را می بینم که برای رفتن به
زندان در نوبت است. ما خانواده های زیادی را داریم که اعضای آن
نوبت به نوبت می روند زندان و باز می گردند.
یکی زندانی های پیش از انقلاب که با پیروزی انقلاب آزاد شد،
دائی زاده اش تازه از زندان بیرون آمده است. رفتم به دیدارشان.
مقایسه دو زندان جمهوری اسلامی و دوران شاه، شنیدنی ترین تعریف
هاست. این یکی می گفت که در زمان شاه فلان گوشه اوین اینگونه
بود و این یکی می گفت حالا فلان شکل شده، طبقه بالا آن موقع ها
مربوط به فلان گروه بود و این یکی می گفت آنجا حالا حسینه شده
و از این نوع مقایسه ها. نتیجه گیری این مقایسه آن بود که الان
زندان ها بهتر از دوران شاه است و من که زندان دهه 60 را دیده
ام و میدانند چه دیده ام و چه کشیده ام گفتم: زندان دهه 60 را
ندیده اید که به گربه بگوئید "مش رمضون"! و چون با دردهای من
آشنا هستند، سر ها را پائین انداختند!
پیک نت 8 بهمن |
