|
سالگرد دیگری آمد و رفت و در جمهوری اسلامی یادی از
عرفات،-ابوعمار- نشد. آن که همنشینی چند دقیقه ای با او در
سالهای پیش از انقلاب 57 برای بسیاری از فعالان سیاسی مذهبی
افتخار بود. از مجاهدین خلق تا روحانیون مخالف مجاهدین خلق.
ابوعمار آنچه بايد می‌گفت، گفت و رفت. آنها که پس از مرگ توطئه
آمیز او گریستند، جوان تر از آن بودند كه عرفات را در كنار
عبدالناصر ديده باشند و يا قتل عام"ديرياسين" را بياد داشته
باشند. ناصر زودتر از عرفات رفت. پيش از او عبداكريم قاسم
درعراق به خاك افتاد.
ام كلثوم ديگر نبود تا در غم مرگ عرفات برای ملت عرب بخواند و
آنها را به آينده، به فردای آزادی و سربلندی ملت عرب فرا
بخواند. عبدالوهاب نيز خاموش شده و عودش بی مضراب مانده است.
آنها جاودانه‌های 5 دهه تاريخ مبارزه مردم عرب خاورميانه با
اسرائیل بودند.
"ابوعمار"
خميده و شكسته، اما هنوز برپا ایستاده بود که از فلسطین به
فرانسه منتقل شد. از زندان خانگی اش که اسرائیل برای او درست
کرده بود و اندک روزهائی بعد، خوابيده و بی‌نفس به فلسطین
بازگردانده شد. ديگر سخن نمی گفت. گفتنی ها، گفته شده بود.
این حبس خانگی، چه سابقه نکبت باری دارد.
نسل جديدی آينده فلسطين و کشورهای عرب و حتی اسرائیل را رقم
خواهد زد كه نه دستش جلوی روحانيون حاكم بر ايران دراز خواهد
بود و نه به فرمان اين و آن ماشه خواهد كشيد. نه خود را می‌كشد
و نه از پای می‌نشيند.
آينده فلسطين و آرمان‌های عرفات و ملت فلسطین را اين نسل به
گونه‌ای متفاوت با دهه 60 رقم خواهد زد. امان باید داد تا
اسرائيل در مرداب بحران‌های داخلی خود دست و پا بزند و
ماجراجويانی كه بنام جهاد و حماس اسلامی خنجر به پهلوی عرفات و
جنبش متحد فلسطین فرو كردند از نفس بيفتند، آنگاه نوبت به
اينان خواهد رسيد. چنان که در مصر و تونس رسید. آن قدس و قدس
بازی كه با تشکیل سپاه قدس در جمهوری اسلامی راه انداختند و
نمایش چفیه عربی برگردن امثال محمدرضا نقدی و بقیه، شاید برای
ایران خطر ویرانی را به همراه داشته باشد، اما برای مردم
فلسطین که از جنگ و سرگردانی و پراکندگی در سراسر جهان خسته
شده اند، هیچ به ارمغان نخواهد داشت جز تفرقه بیشتر.
شاید در میان ملت های جهان، جز کشورهای عرب منطقه، هیچ ملتی
باندازه ایرانی ها با فلسطین و آرمان های ملت آن همدردی و علیه
اسرائیل و امریکا موضع خشمگینانه نداشت. و حالا، از جمله همه
آنچه که در این سالها، در جمهوری اسلامی بر باد داده شده، یکی
هم همین همدردی و خشم است. و این نشد مگر بدست حکومتی که همه
چیز را به عوامفریبی، شعار و خشونت و مرگ، سرکوب مردم و تحجر
و انفجار؛ زندان و اعدام تبدیل کرد. چه در داخل و چه در خارج
از ایران.
اين عكس، از مجموعه عكس‌هائی است که 17 آبان 2004 پس از اعلام
خبر درگذشت ياسرعرفات و بازتاب آن در فلسطين به سراسر جهان
مخابره شده است.
پیک نت 29 آبان |
