|
دهمین اجلاس مجلس خبرگان روز گذشته در تهران کار سه روزه خود
را شروع کرد. این اجلاس، با سخنرانی آیت الله مهدوی کنی کار
خود را زمانی رسما آغاز کرد که هاشمی رفسنجانی وارد سالن محل
برگزاری مجلس شده و در کنار دیگر نمایندگان نشست. خبرگزاری های
داخلی گزارش داده اند که آیت الله کنی، سخنرانی افتتاحیه خود
را زمانی آغاز کرد که هاشمی به مجلس آمد و برخلاف 3 دهه گذشته،
نه در جایگاه هیات رئیسه بلکه در کنار دیگر نمایندگان نشست. به
محض ورود او به جلسه، تقریبا تمام نمایندگان به احترام او به
پا خاستند و سپس مهدوی کنی نطق افتتاحیه مجلس را آغاز کرد.
مهدوی کنی با ذکر نمونه هائی از تماس های خود با آیت الله
خمینی و همچنین گفتگوهای پیش و پس انقلابش با مهندس بازرگان و
اشاره به اختلافات موجود در میان جبهه راست جمهوری اسلامی که
نام "اصولگرا" را برای خود انتخاب کرده و حتی اشاره به دوران
ریاست بر کمیته های انقلاب و دوران کوتاه نخست وزیری اش، به
یاد دیگران آورد که امروز وارد میدان نشده و تازه کار نیست! در
سالهای گذشته، از وی نقل شده بود که یکبار گفته بود: بنده خودم
رهبر سازم!
غایب
اجلاس دیروز شیخ محمد یزدی نایب رئیس مجلس و رئیس حکومتی حوزه
علمیه قم بود که دلیل غیب او بیماری ذکر شد. این درحالیست که وی
در جلسات گذشته حتی با ویلچر هم شده درجلسات شرکت می کرد تا
بلکه در انتخاب رئیس مجلس خبرگان پیروز شده و رئیس این مجلس
شود. آرزوئی که در اجلاس گذشته با مانور زیرکانه هاشمی
رفسنجانی و برگزیده شدن و یا تفویض ریاست خبرگان از سوی هاشمی
به مهدوی کنی خنثی شد.
آیت
الله کنی، اشاراتی به نقش روحانیت در جنبش های سیاسی ایران کرد
و گفت که تا انقلاب بهمن 57 هربار روحانیت در جنبش ها نقش مهمی
ایفاء کرد اما از ورود به حکومت و دراختیار گرفتن سکان رهبری
کناره کشید اما در انقلاب 57 دیگر چنین نکرد.
اگر
از متن سخنرانی مهدوی کنی، قرار باشد چند جمله خبری و غیر
تشریفاتی آن استخراج شود، جز جملات پائین نیست:
«امام همیشه می‌گفتند اول خدا و بعد مردم. بنابراین مردم هم به
امام ایمان آوردند و امام با همان احترامی كه از پاریس آمد، در
زمان فوتشان نیز با همان احترام مواجه شدند.
ایشان همیشه به من می‌گفتند، یك دشمن زیاد است و هزار دوست
كم....
خود
مقام معظم رهبری نیز این ادعا را ندارند كه در كارشان اشكالی
نیست. گرچه در واقع امر ایشان در سالهای گذشته، رهبری
داهیانه‌ای داشته‌اند.
در
مسیری كه به جلو می‌رویم، ممكن است خیلی كارها انجام داده
باشیم. مبادا در این راه به واسطه كارهای نادرست هرچه بافتیم
رشته شود.» |
