|
از "هدی صابر" که از چهره های شاخص ملی – مذهبی های ایران بود
و در زندان کودتا جان باخت، اخیرا مقاله ای منتشر شده که بسیار
عاطفی و شعرگونه است. بخش تحلیلی و سیاسی این نامه را استخراج
کرده ایم که می خوانید:
جامعه، میل به تغییر را به زبان و حتی به جان اعلام کرده است.
با جامعه چه کردند که با ما چه کنند؟ اما جامعه هست و ما نیز
هستیم. میل به تغییر، جان مایه ایست که در دوران زمامداری
دولتی که نازل ترین و مبتذل ترین دولت تاریخ نزدیک ایران است و
امکانات ملی را تاراج می‌کند و سرمایه های انسانیِ ملی را می
تاراند، غلظت می یابد. چه کس می تواند قطاری را که لکوموتیو
رانش اعلام می کند«ترمز قطار را کنده‌ایم و دور انداخته ایم»،
تنها نظاره کند و بر ویرانگری آن بر عرصه ایران، کوتاه آید و
دم نزند؟ که می تواند بر ترکتازی بی مثال لمپنیسم بی‌مهار و بر
غارت سیری ناپذیر نو کیسه های رانتی درون حاکمیت، دیده فرو
بندد؟
ما در کُنه تکاپوی خویش برای به روزی و به زیستی و آینده داریِ
روسپیان 13 ساله زنان سرپرست خانواده مردان از فقر شرمنده و
برای خیل بیکارانِ زیر چرخه ارابه خشن اقتصاد و برای راحت
خیالی و آسوده زیستی پیروان همه مذاهب و همه قومیت ها و در
ورای آن برای آتیه‌داری ملی و جایگاه رفیع ایرانِ آرش- مصدق در
جهان تلاش می‌ورزیم. تلاشی در حد یک انسان متوسط با کاستی های
خاص خود.
به عنوان زاده ایران متعلق به جریان فکری هم ملی – هم مذهبی
فرزند انقلاب 57 در قبال آینده، بس خوشبین و قندیل های بس
شفافِ آب چکان از شیروانی بزرگ ایران را نه تخیلی که حقیقی
نظاره می کنم و سر و صورت به چکان چکان آن می سپارم .
در شرایطی که بازداشت های سال های 79 و 82 غیر قانونی، دادگاه
غیر قانونی و احکام غیر قانونی و زندان جدید نیز غیر قانونی
است، باز محبس قدرت، آماده برای ماست. برغم آن و برغم ویژه
آسیبها بر خانوادهمان و یك دهه اضطراب و نا امنی همسر و
فرزندان،
باز جهان چرخان است
میل ها پویان است
و آینده، امیدواران
روشنی فردا از درز دیوارها، بس هویدا.
پیک نت - 21 شهریور 1390 |
