|
آقای خامنه ای، برای سران سه قوه، فرماندهان نظامی، و شماری از
دولتمردان که به دیدارش برده شده بودند یک سخنرانی تحلیلی از
اوضاع ایران و منطقه کرد. مخلوطی از راست و دروغ، واقعیات و
قلب واقعیات، ادعا و ضد ادعا و... اما در مجموع می توان گفت که
اگر حاشیه پردازی ها و تهمت های این سخنرانی حذف شود، او برای
نخستین بار یک گزارش منظم سیاسی از رهبری مطلق خود در 6 و نیم
سال گذشته ارائه داد. طبیعی است که اگر او در یک مصاحبه
مطبوعاتی و یا یک کنگره حزبی این گزارش را ارائه داده بود، از
او سئوالاتی می شد که نفی کننده بخش هائی از گزارش و تصوراتی
بود که دارد، اما نه تنها او تن به چنین موقعیتی نداده و نمی
دهد، بلکه در همین گزارش یکبار دیگر از مطبوعات و رسانه ها
خواست تا گلوی خود را بیشتر بفشارند!
او مدعی گسترده تر شدن حمایت مردم از نظام و یکپارچگی حاکمیت
شد. این درحالی است که بخش عمده ای از حاکمیت سالهای پیش از
احمدی نژاد، با کودتای 22 خرداد در زندان اند، درحبس خانگی اند
و منزوی و بقول خود وی از کشتی نظام پیاده شده اند و برخی نیز
مانند هاشمی رفسنجانی با نظرات وی مخالف اند و در چنین جلساتی
شرکت نمی کنند. خود وی بی آن که نام هاشمی و خاتمی و دیگرانی
را ببرد، به همین مسئله در چارچوب انتقاد از آنها که میگویند
اعتبار نظام نزد مردم پائین آمده اشاره کرد.
آقای خامنه ای که از به خیابان سرازیر شدن مردم اسرائیل و
تکرار همان شعارهائی که مردم عرب منطقه میدهند و پیش از آنها
مردم ایران پس از کودتای 22 خرداد در خیابان ها سردادند و یا
در سوریه سر میدهند، آشکارا غافلگیر شده است، اینبار دیگر روی
اسلامی بودن جنبش منطقه متمرکز نشد. او بجای پذیرش اشتباهات
گذشته اش در ارزیابی از اوضاع منطقه(از جمله لیبی) و قبول این
که "در اسرائیل که دیگر مردم برای اسلام به خیابان نیآمده
اند"، این بار سرنا را از سر دیگرش دمید و از بحران اقتصادی
اروپا و امریکا سخن گفت که واقعیت نیز دارد، اما فراموش کرد که
همین بحران گریبان جمهوری اسلامی را بدلیل وابستگی مطلقش به
واردات از همین کشورهای بحران زده گرفته است. حتی بدخیم تر از
بحران اروپا و امریکا و کشورهای منطقه، زیرا در ایران این
بحران شانه به شانه عمیق ترین بحران سیاسی و اجتماعی و حکومتی
و حتی مذهبی پیش می رود! که اگر غیر از این بود، این همه تاکید
وی بر ضرورت پرهیز از نقد و انتقاد و گفتن و نوشتن ایرادها و
اشتباهات ضرورت نداشت. آقای خامنه ای که فکر می کند اگر با
اصطلاحات توهین آمیز سخن بگوید و یا صدایش را بالا ببرد و از
دور برای دیگران خط و نشان بکشد و تهدید کند، اقتدار نظام و در
واقع اقتدار بیت رهبری را ثابت کرده است، از ترور رستوران
میکونوس در برلین عملا دفاع کرد.
ما این گزارش آقای خامنه ای را با اندکی تلخیص و ویراش منتشر
می کنیم و مطالعه دقیق آن را نیز توصیه می کنیم، زیرا این
سخنان از دهان کسی بیرون آمده که تفکرات و ارمان های خود را
جانشین آرمان های انقلاب 57 کرده و با تبدیل سپاه پاسداران به
یک حزب سیاسی مسلح، برای پیاده کردن این تفکرات پیش می رود.
چنان که از زندانی کردن نخست وزیر دوران جنگ با عراق و یا رئیس
دو دوره مجلس همین نظام(کروبی) و پر کردن زندان های کشور از
دولتمردان 3 دهه گذشته، روزنامه نگاران، روشنفکران، زنان، پیر
( دکتر یزدی)، جوان(دانشجویان) و... باکی به خود راه نمی دهد.
و این همان مسیری است که حسنی مبارک رفت و آقای خامنه ای در
همین سخنرانی به محاکمه او در قفس اشاره می کند و یادش رفته که
پیش از اینها، در همین میدان توپخانه تهران، مجتهد سرشناسی
مانند شیخ فضل الله نوری را به جرم ایستادن در برابر مردم
مقابل چشم مردم به دار کشیدند و مردم هلهله کردند! مبارک که
هنوز به آن مرحله هم نرسیده است. آقای خامنه ای در این سخنرانی
باردیگر از کودتای 22 خرداد دفاع کرد. البته شرمگینانه! و از
تظاهرات حکومتی و از حال رفته ای که علیه جنبش سبز و در دفاع
از سرکوب خونین مردم، نظامی ها و سپاهی ها، امثال روح الله
حسینیان و حسین طائب به کمک عاملی و آمرین جنایات سال 88 ترتیب
داده بودند بعنوان نشانه های حمایت مردم از نظام (که منظور خود
ایشان است) یاد کرد. او فراموش کرد که در تمام دو سال و نیم
گذشته یکبار فرصت قانونی به مردم داده نشد تا به خیابان بیایند
و نشان دهند چه شماری اند و چه می خواهند!
آقای خامنه ای شرح کشافی درباره پیشرفت های علمی و اتمی و ...
در جمهوری اسلامی داد، اما فراموش کرد که اگر این پیشرفت ها می
توانست ضامن حفظ یک نظام باشد، در اتحاد شوروی علوم تا تسخیر
فضا و پر شدن انبارها از پیشرفته ترین سلاح های زمینی و هوائی،
اتمی و موشکی پیش رفته بود.
او می خواهد سرانجام خود را با سرانجام نظام پیوند بزند و آنها
که درمقابلش ایستاده و هزینه میدهند، می کوشند سرانجام نظام را
از سرانجام او جدا کنند.
سخنان علی خامنه ای:
براي رسيدن به يک نگاه صحيح و واقعي از وضعيت کشور بايد شرايط
فعلي منطقه و جهان را نيز در نظر گرفت زيرا بيداري اسلامي
کنوني در منطقه و بحران اقتصادي عجيبي که گريبانگير غرب شده و
همچنين رشد جريانهاي افراطي در غرب، از ابتداي پيروزي انقلاب
اسلامي تاکنون بي سابقه است. وجود چنين شرايط بي سابقه اي در
منطقه و دنيا، فرصتهاي بزرگي را پيش روي نظام اسلامي قرار داده
است که اگر ارزيابي واقع بينانه اي از شرايط کشور وجود نداشته
باشد، ممکن است اين فرصت ها از دست بروند و يا حتي تبديل به
تهديد شوند.
اعتمادي که اکنون مردم ايران به نظام اسلامي دارند در کمتر
نظامي در دنيا وجود دارد.
حضور بيش از هشتاد درصدي مردم در انتخابات دو سال قبل،
و حضور گسترده و پرشور مردم در دو راهپيمايي سالانه روز قدس و
22 بهمن نمونه هاي عيني اعتماد مردم به نظام
است.
امسال نيز با وجود هواي گرم، دنيا عظمت مردم ايران را در ماه
رمضان و در روز قدس خواهد ديد. حرکت عجيب مردم در نهم دي سال
88، نمونه ديگري از احساس دلبستگي عميق مردم به نظام اسلامي
بود.
بنده متاسفم از
برخي سخنان و مطالب به ظاهر مصلحت جويانه که مدعي از دست رفتن
اعتماد مردم به نظام هستند.
اعتماد به نفس کنوني جوانان از اعتماد به نفس جوانان نسل اول و
دوم انقلاب به مراتب بيشتر است.
برخي مي خواهند بگويند چون نظام اسلامي بر مباني خود ايستادگي
کرده، اعتبار بين المللي ايران تنزل يافته است، در حاليکه در
برخي دورانها که متأسفانه مسئولان در مقابل غرب کوتاه مي
آمدند، برخوردهاي آنها تندتر و توهين آميزتر بود.
در دوره اي مسئولان کشور حتي مناقب مسئولان امريکايي را ذکر
کردند اما رئيس جمهور سبک سر امريکا بلافاصله جمهوري اسلامي
ايران را محور شرارت ناميد.
در دوره اي ديگر، رابطه با يک دولت اروپايي به ظاهر خوب بود و
آن دولت از ايران تجليل مي کرد اما همان دولت اروپايي، در
جريان داستان رستوران ميکونوس، تشکيل دادگاه داد و کشورهاي
اروپايي سفراي خود را از تهران فراخواندند و به خيال خود
خواستند سيلي سختي بزنند اما از همين حسينيه پاسخ خود را با
سيلي سخت تري دريافت کردند.
آنها فتنه سال 88 را براي زمين زدن نظام جمهوري اسلامي،
تقويت و يا تدارک کردند اما شرايط به گونه اي رقم خورد که
اکنون نظامها و دولتهاي وابسته به امريکا در منطقه، يک به يک
در حال زمين خوردن و يا متزلزل شدن هستند.
امريکا و برخي قدرتهاي غربي براي محاصره ايران، به افغانستان و
عراق حمله نظامي کردند اما اکنون در باتلاق اين دو کشور گرفتار
شده و خود در محاصره قرار گرفته اند.
ابعاد آنچه که اکنون در مصر، تونس و يمن، در جريان است، قابل
محاسبه نيست و ابعاد عظيم آن در آينده مشخص خواهد شد. قرار
دادن نامبارکِ مصر در قفس و دادگاهي کردن او، يک حادثه پر
معنا، عجيب و عميق است که بايد تنگ شدن عرصه بر رژيم صهيونيستي
را نيز به آن اضافه کرد. تلاش آمريکا و برخي قدرتها براي کنترل
اوضاع کشورهاي منطقه، اين تلاشها تاکنون به نتيجه نرسيده و به
لطف خداوند به نتيجه هم نخواهد رسيد. سياست غرب در ليبي بسيار
رذيلانه و موذيانه است زيرا آنها تلاش دارند با سوء استفاده از
قيام مردم، علاوه بر تسلط بر منابع نفت اين کشور، حضور خود را
در ليبي تثبيت کنند و بر منطقه شمال آفريقا بويژه مصر و تونس
اِشراف داشته باشند.
گسترش عدالت در ابعاد مختلف، فروخوردن خشم و حرکت در مسير منطق
و استدلال، پرهيز از دامن زدن به اختلافات، تلاش براي جذب
افراد بجاي دفع آنها، و بيان نقاط مثبت عملکرد افراد و اجتناب
از اعلام عمومي نقاط منفي افراد، از جمله لوازم تقوا است.
|
