قصد پایان انتشار پیام های دریافتی در باره پیام یک خواننده پیک نت، پیرامون بقول خودش "مفت خوانی" و دلیل منتشر نشدن پیک نت همزمان با تعطیل ایران را داشتیم، که یکی از خوانندگان عکس جالبی را از نوازندگی تنبک به همراه یادداشت کوتاهی برای ما فرستاد.

وی در نامه خود ضمن بر شمردن نام آنها که در عکس مشغول همنوائی تنبک هستند (علی زاده، روشن روان، اسماعیلی و ذولفنون) به آنها که اول با سبک قلمی می نویسند و بعدا احتمالا فکر می کنند، توصیه کرده است: ... فرهنگ و هنر ایران را دست کم نگیریم و زحمت بزرگانی که عمری را در این راه گذاشتند ارج بگذاریم. سپاس از شما که یادی از استاد حسین تهرانی و جانشین او آقای اسماعیلی کردید....

2- خواننده دیگری از داخل کشور نوشته است: پرداخت اینترنتی از داخل ایران عملا نا ممکن یا بسیار مشکل است. مساله کارت اعتباری هنوز حل نشده و روش های پرداخت ایمن نیست و هنوز افراد داخل ایران در این مورد آموزش ندیده اند و برایشان عرف نشده است. بگذریم که خیلی از ما ایرانی ها عادت به پرداخت هر هزینه ای را داریم مگر هزینه فرهنگی. حتی برای روزنامه و مجله خریدن هم سخت دست به جیب می بریم. یا کنار بساط روزنامه فروش ها می ایستیم و نگاهی به آنها می کنیم و یا منتظریم در اداره و یا در همسایگی اگر کسی فلان روزنامه و یا مجله را خریده آن را قرض بگیریم. وقتی برای روزنامه و مجله چنین تنگ دستیم، می خواهید برای پرداخت آبونمان یک سایت دست و دل باز باشیم؟

3- خواننده دیگری نیز نوشته است:

با آرزوی توفیق

با سلام و عرض ادب،

صرفا خواستم از شما بابت سایت عمیق و پر بارتان تشکر کنم. با دیدن برخی‌ بی‌ انصافی‌های دوستان، احساس کردم شاید یک پیام تشکر اندکی‌ فضا را سبک تر کند!

لطفا از قول من، خطاب به دوستانی که تئوری میدهند و راجع به "در بستن" و "انتقاد پذیری" صحبت میکنند بنویسید: به قول ما داخل کشوری ها،" انتقاد پذیری شما در آنجا، برای امتی کافیست!".

ارادتمند شما- روزبه

پیام های دیگری نیز دریافت کرده ایم که مضمون آنها  تقریبا همان نکاتی است که در پیام های سه شماره گذشته پیک نت منتشر کرده ایم. بنابراین، این بحث را در همینجا خاتمه داده و از همه آنها که در این روزها نامه و پیام نوشتند تشکر می کنیم.  بویژه از خوانندگان داخل کشور که در مجموع این بحث ها مورد خطاب ما نبوده اند و حسابشان با حساب خارج از کشورهای جداست!

امیدواریم، همه ما، از مجموعه پیام ها و پاسخ هائی که ما بر آنها نوشتیم، چیزی بر دانسته های خود اضافه کرده باشیم.