رویدادهای چند ماه اخیر خاورمیانه و موضع گیری های سید حسن نصرالله دبیرکل حزب الله لبنان و رهبری حماس در فلسطین نشان داد که تیز هوشی آنها از رهبران جمهوری اسلامی و بشار اسد بیشتر است. آنها با این ارزیابی درست که اگر سیاستی مستقل از جمهوری اسلامی و سوریه را در پیش نگرفته و به سیاست اتحاد و وحدت ملی در داخل باز نگردند و حمایت مردمی و ملی را جلب نکنند، با فشنگ و موشک جمهوری اسلامی و شعارهای احساساتی نخواهند توانست از موجودیت خود دفاع کنند. هم دولت سوریه و هم حماس و حزب الله لبنان و هم حاکمیت چند پارچه و گرفتار بحران همه جانبه – از جمله بحران مشروعیت- جمهوری اسلامی می دانند که استراتژی امریکا جدا سازی و قطع ارتباط جمهوری اسلامی با حماس در فلسطین و حزب الله در لبنان است و سوریه نیز با همین هدف زیر فشار. حاصل این استراتژی منزوی ساختن جمهوری اسلامی بحران زده است. در خلیج فارس که تکلیف روشن است و همه صف بسته اند علیه آن و با این قطع پیوند، سناریو کامل می شود. حکومتی در محاصره مطلق اقتصادی و سیاسی و ارتباطی در بیرون، و گرفتار بحران در داخل حکومت و در محاصره چنان جنبش اعتراضی که هر لحظه در وحشت به خیابان آمدن آن بسر می برند. یگانه برگ بازی جمهوری اسلامی در این میان، بازگشت به سوی مردم است. هم دوران سرمایه گذاری روی شعارها و نقش احمدی نژاد در کشورهای عرب زمان و مسلمان به پایان رسیده و هم دوران سرکوب و پر کردن زندان ها. اگر مذاکرات دولت سوریه با رهبران سیاسی و مخالف دولت بشار اسد که در همین شماره پیک نت می خوانید به نتیجه مثبت برسد، آنگاه باید پذیرفت که عقب مانده ترین حکومت منطقه برای درک شرایط و یافتن راه حل، حاکمیت کنونی جمهوری اسلامی است.