رهبر جمهوری اسلامی، روز گذشته در ديدار با سران قوای نظامی و كشوری، كه برای تشريح برنامه چهارم، اما با انگيزه طرح ديدگاه های رهبر پيرامون بحران مملكت تشكيل شده بود گفت: برنامه چهارم را دولت تقديم رهبری می كند. رهبری آن را برای كارشناسی به مجمع مصلحت می دهد. مجمع مصلحت دوباره آن را تقديم رهبری می كند و رهبری پس از بازنگری آن را برای اجرا به دولت ابلاغ می كند. در هيچ كجای اين صحبت رهبر، از نقش مجلس و يا مراجعه به آراء عمومی برای آنچه كه مستقيما به سرنوشت سياسی و نان و آب مردم مربوط است نشد. اين شيوه ايست كه در باره سياست خارجی، مسائل امنيتی، مسائل نظامی، برگماری های انتصابی، خارج از نظارت و كنترل بودن نهادهای سياسی، روش های قضائی، چاره انديشی های اقتصادی و مديريت نهادهای سياسی و اقتصادی وابسته به نهاد رهبری- تا حد دخالت در كار مطبوعات و تعيين سفير برای اين و يا آن كشور- اعمال می شود. فاجعه همينجاست! و اين همان مسيری است كه شاه رفت و اين عكس تاريخی و نوع مناسبات فرماندهان نظامی در پشت شاه و كابينه هويدا بر روی زمين تابلوی تمام نمای آنست. مردم ايران 24 سال پس از سرنگون ساختن ديكتاتوری شاهنشاهی، زير بار اين مناسبات نمی خواهند بروند و جدال از همينجا آغاز شده است. هر نوع ادعای پيشرفت و رفاه (كه شاه هم مدعی آن بود) و دين داری ( كه در جمهوری اسلامی باب شده) تا وقتی برپايه آن  مناسباتی است كه شاه برقرار كرده بود، نقش برآب و برای كشور فاجعه آفرين است. همانگونه كه 8 سال جنگ با عراق برای فتح كربلا فاجعه آفرين شد. هر نوع شعار مبارزه و مقاومت در برابر امريكا، وقتی برخاسته از اين نوع مناسبات باشد، حرف پوچی بيش نيست.

گزارش‌نماينده فراكسيون‌اهل تسنن‌مجلس

از بحران همه جانبه در كشور