حکومت، از سال ها پیش، رسانه های جمعی
و بویژه اینترنت را ابزاری برای یورش
فرهنگی غرب تبلیغ میکند. و خود، با
استفاده از همین ابزار یورش به مردم
را روز به روز شدیدتر کرده است.
صدا وسیمای امروز با 110 شبکه رادیو
تلویزیونی به 37 زبان در جهان برنامه
پخش می کند و همچنان بدنبال افزایش
بودجه 1120 میلیارد تومانی صدا و
سیماست!
اینکه شمار مخاطبان این برنامه ها و
اساسا، اعتبار صدا و سیما و نشریات
حکومتی نزد افکارعمومی چقدراست بحثی
است که بررسی بیشتری می خواهد. اما
همین که حکومت گاه و بیگاه برای رسانه
های فارسی زبان خارج از کشور شمشیرمی
کشد، جز نگرانی از کاهش مخاطبان صدا
وسیما در ایران مفهوم دیگری میتواند
داشته باشد؟
تازه ترین شاهد گزارش کمیسیون ویژه
صدا و سیما در باره کاهش اعتبار شدید
این رسانه در میان مردم
پس از وقایع انتخابات ریاست جمهوری
است.
شاه بیت سیاست رسانه ای حکومت از
خرداد 88
تا به امروز تلاش برای القای یک موضوع
به مخاطبان است:
سراسر جهان را بحران های سیاسی و
اقتصادی بزرگ تهدید می کند و حکومت ها
در آستانه سقوط قراردارند. اما ایران
یک استثنای جهانی است و همه چیز در آن
به خوبی پیش می رود.
باید اعتراف کرد که دروغ های بزرگ و
تکراری آنها می تواند برای مدتی بر
بخشی از افکار عمومی که به دنیای
مجازی راه ندارند، اثرگذار باشد. اما
این اثر گذاری هرگز نمی تواند همیشگی
باشد.
بعنوان نمونه، چندی پیش با یکی از
بستگان کهنسال خود که بیکار است و صبح
پای سیمای جمهوری اسلامی دوران کهولت
را سپری می کند گفتگوئی تلفنی داشتم.
می گفت: چرا جمع نمی کنید و بر نمی
گردید ایران تا همه چیز در اروپا زیر
و رو و زندگی تان نابود نشده؟
گفتم: اروپا درگیر مشکلات اقتصادی
هست، اما نه فروپاشی و نابودی.
جواب داد: پس این صدا و سیما چی میگه
شب تا صبح؟
حالا به این نمونه ها توجه کنید:
*روزنامه کیهان 1 تیر- خبر اول :
وضعیت قرمز در سراسر اروپا (هشدار
صندوق بین الملی پول: بحران یونان و
اسپانیاهمه گیر می شود).
فکر میکنید چند درصد مردم ایران
مسائل اقتصادی اروپا و جهان را
پیگیریی میکنند که بتوانند از کنار
خبری با درشت ترین حروف در صفحه اول
کیهان بی تفاوت بگذرند؟
*خبرگزاری فارس – 1 تیر: هزاران نفر
از مردم اروپا روز گذشته در
لوکزامبورگ علیه سیاست های ریاضت
اقتصادی دولت ها تظاهرات کردند.
دیروز به چشم خود شاهد این تظاهرات
بودم. بیش از ده هزار عضو سندیکاهای
کارگری از بلژیک- فرانسه و
لوکزامبورگ با لباس های سرخ و سبز و
زرد یک فرم که نام "سند یکا" هایشان
بر آن نقش بسته بود علیه سیاست های
دولت هایشان راهپیمائی مسالمت آمیز
کردند. همه اینها سه ساعتی طول کشید و
خونی هم از دماغ هیچکس نریخت و
تظاهرکنندگان سوار بر قطار و اتوبوس
راهی کشورها و خانه هایشان شدند. و
این همه بدون حضورنیروهای ضدشورش و آن
هیبت های هول انگیزی بود که میان مردم
ایران ترس ایجاد می کنند.
کیهان و سیما و خبرگزاری فارس تصور می
کنند، اگر مردم امکان سئوال رسانه ای
از آنها ندارند در دل خویش و یا در
دیدار و گفتگو با هم نمی گویند:
حکومتی که رئیس جمهورش مدعی است ایران
آزاد ترین کشورجهان است، پس چرا جرات
ندارد اجازه یک مجلس ختم بدهد؟ و
شبانه جنازه دفن می کند. |