اخيراً كه سفري به خوزستان داشتم از دوستي دو مطلب شنيدني از سفر اخير هيأت دولت به اين استان شنيدم كه هرچند بر دانستني هاي من نيفزود اما بر حيرت من بسيار افزود. اين برادر كه در بعضي از ديدارهاي رئيس جمهور با مردم حضور داشته مي گفت كه در ديدار خانواده هاي ايثارگران اهواز با رئيس جمهور كه در تالار صنعت نفت اهواز برگزار شد، آقاي احمدي نژاد مانند روشي كه در اكثر شهرها براي جلب قلوب مخاطبان خود به كار مي گيرد در حضور استاندار خوزستان - كه من (نگارنده) از سال 59 او را از دوران دانش آموزي اش در ماهشهر به خوبي مي شناسم و از كادرها و مديران زحمتكش دوران جنگ بوده و مراتب مسئوليتي قابل اعتنايي داشته و قبل از تصدي مسئوليت شهرداري آقاي احمدي نژاد و در زمان خود به مراتب از ايشان مسئوليت هاي مهم تري برعهده داشته است- خطاب به جمع حاضر پرسيده بود آيا از استاندار خوزستان راضي هستيد؟ وقتي جمعيت يكصدا پاسخ دادند نه، در ادامه پرسيد آيا در اتاق مسئولان استان به سوي شما باز است؟ تا پاسخ شنيد خير، مطابق معمول كه متاسفانه نشان داده است مديران زير مجموعه او از كمترين حرمتي در نزدشان برخوردار نيستند، خطاب به حاضران به استاندار كه در سالن در رديف اول نشسته و رنگ رخسارش از خجالت سرخ و سرخ تر مي شد اشاره كرد و گفت: اگر اين آقاي استاندار به حرف شما گوش ندهد و در اتاقش بر روی شما باز نباشد گوش او را می گیرم که خدمتگزار شما باشد!
اما حادثه دوم شنیدنی تر است:
آقاي رئيس جمهور در جمع مردم خرمشهر كه سالهاست با مشكل كمبود آب آشاميدني مواجه بوده و هستند وقتي همين شگرد را به كار مي گيرد و از مردم مي شنود هنوز مشكل آب دارند در حالي كه در اين ديدار وزير نيروي دولت ايشان و استاندار خوزستان حضور داشتند خطاب به حاضران مي گويد اگر تا 6 ماه ديگر مشكل آب آشاميدني شما حل نشود من اين آقاي وزير نيرو را به جاي آب در شيشه مي كنم و تحويل شما مي دهم!
ظاهراً مانند بعضي عكسهاي بدون شرح كه در نشريات چاپ مي شوند اين عبارات نيز نياز به شرح و تفسير ندارند. در اينجا كسي به دنبال آن نيست كه مسئولان و وزراء را از تقصير و قصور در رسيدگي به مردم تبرئه كند و يا دلسوزي و نگراني جناب رئيس جمهور را نسبت به مشكلات مردم ناديده بگيرد و يا معتقد باشد ايشان نبايد در اين موارد نگراني خودشان را ابراز نمايند، بلكه سخن بر سر نحوه نگرش و تعامل رئيس جمهور با بدنه مديريتي كشور و مديران منصوب خود است.
آيا اين گونه با رفراندم هاي احساسي مي توان ميزان رضايت مردم از مديران خود را بدست آورد
اينكه ايشان در پاسخ بعضي رسانه ها به طنز متوسل مي شوند و سعي مي كنند با دستاويز طنز و فكاهي از پاسخ بگريزند در شأن يك مسئول نيست؛ مانند پاسخي كه به خبرنگاري كه از گراني سرسام آور قيمت گوجه فرنگي از ايشان پرسيد و پاسخ شنيد "كاري ندارد بيايند از مغازه هاي اطراف منزل ما خريد كنيد!" و يا در مورد ديگري به ياد دارم وقتي خبرنگاري از ايشان در مورد تغيير كابينه سوال كرد با شوخي به او گفت چي تغيير كابينت؟ و راهش را گرفت و بدون هيچ توضيحي رفت! البته شايد به گمان برخي لبخندهاي ايشان براي ملتي كه تشنه لبخند هستند آن هم در اوج سختي ها و فشارهاي داخلي و خارجي غنيمتي باشد

ابطحی- امسال دوبار تلويزيون ايران دادگاه گلسرخی را پخش کرد. گلسرخی مارکسيست لنينيست قهرمانی بود که در ۳ دهه پيش در دادگاه نظامی شاه ضمن آنکه رسماً می گفت مارکسيست است اما از حضرت علی و امام حسين هم ياد کرد و اينکه اسلام حقيقی دين خود را به ايران ادا کرده است. شجاعت بی نظيری داشت. در طول اين سال ها سانسور می شد چون مارکسيست است. همچنان که خيلی از فيلم های دوران انقلاب نيز سال ها در تلويزيون سانسور می شد تا مبادا کسی بفهمد که در ميان تظاهر کنندگان افراد بی حجاب يا طرفداران احزاب غير اسلامی هم بوده اند. امسال خيلی تلويزيون در دهه فجر بهتر شده بود. چيزهای جديديی پخش ميکرد. اما کار توهين آميز تلويزيون ايران اين بود که بعد از هر دو بار که دفاعيات افتخار آفرين گلسرخی را پخش کرد, بلافاصله اقای ازغدی پور که گمان می برد در هر مسئله ای بايد حرف بزند وخودش هم فکر ميکند عالمانه حرف ميزند, بر صفحه تلويزيون ظاهر شد و عليه مارکسيست حرف زد. هر دوبار می گفت از نظر فلسفی در مارکسيست هيچ تفاوتی بين انسان و الاغ نيست و ضريب تفاوت در آن ها کمتر است که مبادا با پخش مصاحبه گلسرخی مخاطبان به قول سريال باغ مظفر ييهو, مارکسيست شوند! اين توهين بدی به شعور مردم بود و خيلی برای مخاطب دردناک و حقارت آميز. ضمن آنکه مقاومت مارکسيستها در جهان هم در دوران خودش مثال زدنی بود.